Met zachte stem en met rustige folk maakt Charlie Dore al in het eerste nummer op haar nieuwe album ‘Like Animals’ een krachtig statement. ‘Collataral’ is een bericht aan iedereen in deze wereld die hongerig is naar macht en daarvoor door roeien en ruiten gaat. Die de mensen die daarvan het slachtoffer worden als gerechtvaardigde collataral damage beschouwen. Voor hen heeft ze een krachtige waarschuwing: ook de machtigen komen ten val. Het is een fantastische oproep in deze tijd voor menselijkheid en niet de belangen van de één ten koste te laten gaan van de ander. Een indrukwekkend nummer met prachtig viool spel van Jessie May Smart. ‘Like Animals’ is het tiende album van Dore. Het eerste stamt uit 1979 ‘Where to Know’ met daarop de klassieker ‘Pilot of the Airwaves’. In de jaren daarna was Dore op tal van terreinen actief. In 1981 bracht ze nog een album uit, maar daarna was ze vooral actrice, comedian en schreef ze materiaal voor anderen, waarmee mensen als Sheena Easton, Tina Turner, George Harrison, Celine Dion, Paul Carrack, Ricky Ross, en Jimmy Nail successen scoorden. In 1995 keerde ze terug in de studio voor het album ‘Things Change’, waarop het door Celine Dion gecoverde ‘Refuse to Dance’, waarna ze wederom voor bands als Status Quo en Lisa Stansfield nummers schreef. In 2005 concentreerde Dore zich weer meer op haar eigen werk. Op het eerste album speelde ze al met Julian Littman en deze gitarist, met wie ze vaak samen schrijft, is nog steeds haar muzikale metgezel. Met de albums ‘Sleep All Day and other stories’ en ‘Cuckoo Hill’ werd terug gekeerd naar de kwetsbare, maar indrukwekkend mooie akoestische folk, waar Dore deze dagen om bekend staat. Het album ‘Milk Roulette’ uit 2014 was een triomf en in 2017 verscheen nog ‘Dark Matters’. Het nieuwe album is weer net een stukje steviger als ‘Milk Roulette’, waarbij die heerlijke breekbaarheid in haar stem blijft. In ‘Rivers of Cortisol’ gaan Dore in op hoe ze na een paniekaanval jaren lang niet op de snelweg durfde te rijden en in dit nummer laat ze de langzaam opkomende paniek zeer fraai terug komen. In het introverte ‘Animal Brain’ imponeren de zware tonen van de contrabas van Gareth Huw Davies. Het zijn mooie rustige, soms kabbelende liedjes, waarin Charlie Dore de tijd neemt, zoals één van de hoogtepunten van het album, het verstilde en oh z mooie ‘A Hundred Miles of Nothing’, met daarbij een zeer fraaie tweede zanglijn van Michelle Stodart. Het is duidelijk dat dit een album is die niet in de smaak zal vallen bij liefhebbers van stompende beats en vrolijke deuntjes. Het is ingetogen pracht met intelligente liedjes die steeds meer van zich zelf bloot geven van een uitmuntende songwriter, of in dit geval duo, want Dore schreef bijna alle liedjes samen met Littman, op ‘A Hundred Miles of Nothing’ na dat ze schreef met Stodart. Elk liedje blijft prachtig, zoals ‘Sleep Like a Starfish’ of ‘Leaf Blowing, waarin een opname is verwerkt van een bladblazer en bladeren en het gefluit van vogels. Het album eindigt met het melancholische ‘Ordinary Names’. Een fraai nummer toen iedereen nog een oom Frank of tante Joan had en dat dit onmiddellijk een emotie opriep. Wederom een prachtig album van Charlie Dore met deze verkenning van ons innerlijke landschap.
Charlie Dore – Like Animals
