Als Anna Coogan op je CD presentatie komt spelen, dan is het een teken om je oren te spitsen. Bronwen Exter brengt met ‘Snakeskin, There’ een mooie nieuwe loot uit aan haar beperkte oeuvre, waarbij echter de kwaliteit veel vergoed. Bronwen Exter bracht haar eerste album ‘Elevator Ride’ uit in 2006 en liet dan volgen in 2012 door ‘Junkyard’ en nu dus verschijnt ‘Snakeskin, There’. Met grote tussenpozen brengt de artieste uit Ithaca New York muziek uit, maar het word in de Verenigde Staten wel opgemerkt. Haar muziek is regelmatig gebruikt voor films en TV en dat is begrijpelijk want het is prachtige sferische Americana waarin de geest van spooksteden ronddwaalt. In haar familiestamboom herbergt deze dame een rijke geschiedenis van een communist uit de Oekraïne, via een model voor de trouwjurken van Yves St Laurant en een employee van Disneyland tot een medewerker van het Witte Huis ten tijde van President Lyndon Johnson. Aan verhalen geen gebrek en dat zet de artieste aan al sinds jonge leeftijd tot het schrijven van liedjes. Muzikaal is het een prachtige combinatie van sferische folk tot en met de Velvet Underground in bijvoorbeeld ‘The Chase’, maar het album begint met het prachtige en actuele ‘Daylight Saving Time Ends’ Prachtig, licht bombastisch en zwevende tussen theatrale Americana en seventies rock. De liedjes gaan moeiteloos van een mistig landschap naar een zwoele nachtclub en terug. De onderwerpen zijn vaak geladen en donker. Naast de zangeres en songwriter bestaat uit band ook nog uit Mike Stark, Jen Middaugh, Matt Saccuccimorano, John Young en Jason Shegogue en die maken met elkaar ‘Shapeshifter’ net wat robuuster en rockender dan het openingsnummer. Bij ‘The Creature That You Know’ is de zang op zijn best. Haar subtiele en dromerige stem met aardse klanken is prachtig en past uitermate goed bij de muziek. Doorsnee is zeker geen omschrijving die bij haar zang past. Dit schitterende nummer is juist weer veel spaarzamer en mooi klein gehouden. Het is typisch zo’n album dat even twee of drie keer beluisteren nodig heeft en voor je het door hebt, heeft het de klauwen in je geslagen. Het zijn duistere liedjes die toch door het sferische karakter van deze plaat een licht op de duisternis werpen. Erg mooi is ook ‘Something Fierce’ weer prachtig dromerig gezongen, met veel dreiging op wat achter de mistflarden schuilgaat. Lekker countryachtig opent ‘The Chase’, weer zo’n aansprekend nummer, nu wat robuuster, dat weer een eigen weg zoekt. ‘Part of Me is Mine ‘is ontregelend en ‘So Far West’ heeft weer zo’n aanzet voor een countryliedjes voor Exter het weer een eigen richting op stuurt. Naar ‘Wildness’ het slot nummer weet je dat Bronwen Exter je laat werken voor de appreciatie van haar muziek, maar de inspanning is zeer de moeite waard. Wat een fraai album.
Bronwen Exter – Snakeskin, There
