De Catalaan Lluís Bòria Gómez is een muzikale held in eigen stad. Een artieste als Joana Serrat gaf eerder al enorm hoog op van deze singer-songwriter met zijn project Estúpida Erikah. Deze band, wereldberoemd in Barcelona, bracht zijn liedjes in het Catalaans. Met het project Boria maakt de songwriter een volgende stap. Solo en in het Engels brengt hij de plaat ‘Any Place But Now’ uit en niet geheel toevallig dus op het label waarop in Spanje ook Serrat haar platen uitbrengt. Lluís Bòria Gómez is een dijk van een songwriter. Met zijn werk heeft hij in Nederland vooral een fan schare onder recensenten en de liefhebbers van gevoelige Americana of Indie-Folk, maar zijn werk verdient ook een groter publiek. Het is een gelouterde artiest die in verschillende bands het klappen van de zweep leerde kennen en die zacht en zonder zich op te dringen juist doet luisteren. Hij fluistert in plaats van schreeuwt om je naar zijn boodschap te laten luisteren. Het eerste nummer is daar direct een meer dan fraai voorbeeld van. Rustig en erg mooi nodigt hij je uit te komen kijken in het gelaagde ‘No Man’s Land’. Een nummer dat steeds grotere urgentie krijgt door repetitie van strofes in het nummer en voor wie nog niet kennis heeft gemaakt met deze Catalaan een heel fraaie binnenkomer. Rustig en iets kalmer gaat hij verder in ‘At Arm’s Length’, mooie verhalend met het hoofd in de wolken en een prachtige melancholiek. Erg mooi is ook The Encircling Silence’. Donker en betrokken. In het algemeen zijn het nummers over het leven. Hij pakt grote vraagstukken, maar maakt het klein en herkenbaar. Vragen over de dood en wat je in het leven zo kan overkomen op zoek naar verlossing. Op veel nummers komt zijn zang prachtig naar voren, met die zeer aansprekende lichte Iberische heesheid die je bij veel artiesten van het schiereiland aantreft. Elk nummer heef zo zijn gelaagdheid en vaak een toenemende intensiteit die je meeneemt de materie in. Het maakt het een betoverend en soms beklemmend album, maar ook een hoopvol en levenslustige plaat. Regelmatig is het, zoals in dit ‘The Encircling Silence’ de piano die de muzikale hoofdrol op zich neemt. Die piano speelt hijzelf of producent Jordi Casadesús. Beide heren zijn multi instrumentalist en nemen alle instrumenten voor hun rekening, terwijl Núria Maynou vokaal als tweede stem accenten zet. Steeds is er een volle maar bescheiden begeleiding, die vooral de sfeer van het nummer benadrukt. ‘Marathon Man’ heeft het tempo er wat meer in. Prachtig zijn ook nummers als het intrigerende ‘Breathless’, het tragische en verstilde ‘Black Box’ of het erg mooie ‘Missing Words’. Fantastisch is de sfeer die wordt neer gezet in ‘The Haunting House’. Eigenlijk bevalt het hele album erg goed. Een nummer als ‘Any Place But Now’ met prachtige accordeon en vooral ‘What Were We’, een heerlijk duet met Joana Serrat, om de cirkel weer rond te maken overtuigen. Een album dat zeker niet iedereen zal bekoren, maar wie gevoelig is voor de magie van Lluís Bòria Gómez zal aan deze plaat van BORIA zeer veel plezier beleven.
Boria – Any Place But Now
