Het feit dat BJ Baartmans dit najaar nu 20 jaar lang de bühne op stapt om zijn eigen werk uit te voeren is een prachtige aanleiding om ‘Verzamelaar’ uit te brengen. Baartmans stond al eerder in de lande op allerlei podia nadat hij aanvankelijk een veelbelovende judoka was, maar een zware blessure deed die loopbaan sneven en bracht hem in de muziek. Naast zijn eigen werk is Baartmans ook veel gevraagd sessiemuzikant en speelt onder meer in de band van Iain Matthews, JW Roy en zijn eigen projecten BJ’s Wild Verband en Hidden Agenda Deluxe. Het leverde hem de bijnaam de Bard van Boxmeer op. Dat is niet zo’n gek gekozen omschrijving, want ook op verzamelaar blijkt de kracht van Baartmans vooral te liggen in het vertellen van verhalen. Uiteraard is hij één van Nederlands meest vooraanstaande gitaristen, maar nu blijkt dat zijn ware kracht zit in het construeren van een tekst die met een paar woorden een verhaal weet te vertellen. De opening, ‘Boek’ is nog vooral zeer geslaagde mooischrijverij, maar een liedje als ‘Rondemiss’, een wielerliedje en het bloedstollend mooie ‘Huis’ zijn grote verhalen, waarin kleine of pregnantere emoties worden gepakt in een paar zinnen. De kracht van Baartmans zit niet in de zang, maar hij weet zijn liedjes toch prima te serveren. Hij zingt in het Nederlands, maar met invloeden van folk, blues, pop en soul, is het werk toch te classificeren als Americana. Het instrumentale stuk ‘Malaga Blues’ voelt aan als een vreemde eend in de bijt, maar met ‘Stil Geluk’ gaat Baartmans weer verder op zijn weg van erg fraaie teksten, zorgvuldig gebracht. Veel instrumenten speelt Baartmans zelf, maar her en der krijgt hij steun van muzikale compadres, zoals Mike Roelofs, Sjoerd van Bommel, Gerco Aerts, Bart de Win of Emil Szarkowicz. In twintig jaar heeft BJ Baartmans inmiddels een flink oeuvre opgebouwd. Met dit album weet hij een aantal van deze pareltjes nogmaals op te poetsen. Op zijn beste is hij in nummers als ‘Tiengemeenten’ of ‘De Trein’ als hij zich de tijd gunt om zorgvuldig het liedje en dus het verhaal zich te laten ontplooien. Nogmaals met ‘Round Ronda’ een instrumentaal stuk, voor Baartmans een bedaarde eindsprint met nummers als ‘Ongeweten’, het vlotte mooie ‘Stroom’ en het instrumentale ‘Verzamelaar’ bewijst dat hij na 20 jaar nog niets aan relevantie heeft afgedaan. Het is daarbij wel erg jammer dat Baartmans alleen uit zijn Nederlandstalig werk heeft geput en de eerste helft van zijn loopbaan in het Engels links laat liggen.
BJ Baartmans – Verzamelaar
