DRACHTEN – De twee charmante dames van het Bildtstar promotie team hebben hun zaakjes prima voor elkaar. De merchshop, met een ruime verzameling t-shirts en het nieuwe album van de band, staat mooi opgesteld en de eerste hardrock liefhebbers melden zich al nieuwsgierig als de soundcheck is geweest om te kijken wat er te koop is. Even dreigt verwarring als een act op een ander podium elk schema in de war dreigt te gooien, maar uitermate professioneel zorgen zanger Simon Wiegersma, gitaristen Martin Postuma en Jesse Pander, Colin Boonstra op bas en drummer Holmer Schoon drummer dat zij kunnen schuiven en er op die manier voor zorgen dat er ruimte voor de organisatie komt en ze toch op het aangekondigde tijdstip van start kunnen. Compliment voor Bildtstar.
Bildtstar is een beetje een verhaal apart. Net voor de Corona pandemie zou het vijftal uit Vrouwenparochie en omstreken in ’t Bildt, voor de lol meedoen aan een plaatselijk songfestival. Een éénmalig iets en zelfs dat ging niet door, want de medische restricties trokken een vette streep door het gebeuren, maar er was toch een pootaardappel op een vruchtbare akker terecht gekomen en de band bleef repeteren, liedjes schrijven en het idee van een eenmalig gebbetje kwam al snel op de achtergrond en er werd serieus een band uit de grond gestampt, met een voor liefde voor de jaren 80 hardrock gecombineerd met punk, blues en metal en met oog voor hedendaagse invloeden. Inmiddels is de band een gevestigde naam. Regelmatig zijn er optredens in binnen en zelfs buitenland en is de eerste plaat van Bildtstar verschenen ‘Burning After Midnight’, welke door het promotieteam prima onder de aandacht werd gebracht.
Hoewel zanger Simon Wiegersma afkomstig is uit Drachten speelde de band er nog nooit. Simmerdeis bracht daar verandering in. Het optreden bleek inderdaad een shout out naar de 80’s met een Bon Jovi / Van Halen uitstraling en ook muzikaal had het die vibe in ‘On The Edge’. Erg goed gevonden was het begin, waar je onder andere vanaf band motorgeluiden hoorde, alsof Bildtstar net backstage van de motor afstapte, om rechtstreeks het podium op te komen voor dit optreden en dat lekker fel en stevig begon. Iets verhalender was ‘Stagedive’, waarna het fijn verder ging in het sterke en vinnige ‘Black Widow Maker’. Een band die weet waar ze mee bezig zijn, zich prima concentreert op wat het kan en dat goed en met plezier op de bühne brengt. ‘Rock n Roll’ was prachtig opgebouwd. Stevig kwam het vijftal uit de startblokken, waarna Wiegersma op de rand van het podium ging zitten voor een rustigere passage om daarna weer robuust te eindigen. Geen rechtdoor en gas nummer, maar een slim opgebouwde song die de emotie bracht, maar ook die elementen bevat welke hardrock zo aantrekkelijk maakt als lekker drumwerk, prima gitaren en de prima zang. Wiegersma neemt ook in zijn aankondigingen zijn publiek mooi en zonder poespas mee. Wat wel opvalt is zijn constante geren naar achteren. Daar waait wat meer wind, maar is hij ook steeds in overleg met een begeleider van de band. een beetje alsof Cody Gakpo voor hij schiet eerst naar Ronald Koeman rent om te vragen of hij links moet schieten of rechts. Het is een afleidende factor. Even wordt de snelheid er uit gehaald met de ballad ‘Nightmares in Paradise’ met een gitaarintro van Martin Postuma en daar tegen aan het snelle en luide ‘Burn’ en dat contrast helpt beide nummers. Een razende instrumentele passage is erg fijn in ‘Burn’. Voor ‘Cocaine and Whiskey’, het eerste nummer dat de band schreef en gelijk een voltreffer, wordt vocale hulp van het publiek gevraagd en in het intense ‘On The Run’ dat fel begint, maar daarna meer rust weet te vinden is de zang erg mooi. Een prima debuut in Drachten wordt cachet gegeven als een jonge fan, die het geweldig naar zijn zin heeft, op het podium wordt gehaald voorafgaande aan ‘Two Worlds Collide’ en een T-shirt krijgt. In hem bedankt de band het publiek. Nog even is er met de ballad ‘Good Times are Killing Me’ adempauze en is er een iets minder uit de verf komend drumintermezzo rond de verder prima drummende Holmer Schoon. Bildtstar heeft dan een geweldig en stevige slotstuk met ‘Burning After Midnight’. Wiegersma dirigeert zijn toehoorders als een koor dat meebrult in dit nummer. Bildtstar was een plezante verrassing op Simmerdeis, een band die zijn zaakjes goed voor elkaar heeft en de hoed afnamen voor de hardrock bands uit het verleden, maar een mooie eigen stempel daar op heeft gezet.