OENTJERK – Haar album ‘Small Believer’ was één van de mooiste Americana platen van afgelopen jaar. Met het album zette Anna Tivel zich op de kaart. Het resulteert nu in een tournee door Europa samen met Jeffrey Martin. Gelukkig staat ook het Noorden van Nederland op het programma. Op dinsdag 19 juni staat Anna Tivel en Jeffrey Martin in de prachtige ambiance van de Stania State in Oentjerk voor een Folk in de Wâlden concert, waarbij ze in Nederland ook nog Ede en Wissenkerke aandoet, maar verder vooral in Duitsland en Groot-Brittannië zal optreden. Thuis is Portland, daar spreken we met Anna Tivel die tijd maakt tijdens het pakken. Het is een mooie zonnige, hoewel niet heel warme dag in Portland. De bekende Steel Bridge over de Willamette River ligt mooi te zijn in het zonlicht. Als je vanuit de oude stad de brug over gaat kun je als links of rechts afslaat naar Canada. Staal kan dus, je zou het deze niet zeggen, ook verbinden. Tivel heeft er nu even geen tijd voor hoe mooi de meer dan 100 jaar oude brug ook is. Jeffrey Martin is al vooruit gevlogen voor een paar optredens in Ierland en nog even dan stapt ze zelf ook op het vliegtuig, maar ze neemt de tijd voor het gesprek. “Bedankt dat je helpt om mijn muziek ‘out there’ te krijgen, dat waardeer ik enorm”, opent ze de conversatie.
“Jeffrey Martin heb ik een jaar of zes of zeven geleden ontmoet in Portland. Hij speelde in een Pizza tent en een vriend adviseerde mij om te gaan luisteren”, vertelt Tivel. “Ik was net begonnen om zelf wat liedjes te schrijven en Jeffrey gooide voor mij de deuren wijd open. Het was een openbaring. Ik heb zoveel respect en bewondering voor de manier waarop hij muziek maakt en hoe hij dat deelt met mensen. We zijn begonnen om nu en dan met elkaar te spelen. Af en toe een kleine gezamenlijke tour en daar zijn we eigenlijk nooit mee gestopt. Het is vaak niet eenvoudig om mensen te vinden met wie je vele uren samen in een auto kunt doorbrengen, maar wij hebben altijd genoten van het samen touren en reizen als de mogelijkheid daar was. Ik ben zo’n grote bewonderaar van zijn muziek en ik voel me zo gelukkig dat ik dat op zoveel verschillende plaatsen kan horen.” De samenwerking is dus ontstaan in Portland. De stad in Oregon met uitzicht op Vancouver in Canada in het Noorden van de Verenigde Staten en de muziekwereld is groter dan een Pizzeria met af en toe een concert omschrijft Tivel. “Portland heeft een geweldige muziekgemeenschap. Het is er echt vriendelijk, open en genereus. Iedereen speelt in elkaars projecten en gaat er op uit om elkaar te ondersteunen. Het is een kleine stad met veel buurten die op hun beurt ook weer als kleine stadjes aanvoelen. Ik denk dat het landschap van Portland in veel van mijn liedjes terug komt, zowel de glans van de stad op zijn best, maar ook de donkere plekken die daarmee gepaard gaan.”
We laten Portland even voor wat het is als er een verfrissing op tafel komt en duiken de geschiedenis in. Terug naar Anna Tivel’s jeugd. “Ik ben opgegroeid omringt door veel mensen die of zelf muziek maakten of er erg veel van hielden. Mijn vader speelde op de banjo, mijn moeder speelde op haar gitaar folk liedjes van de radio. Mijn opa woonde bij ons in en hij was violist. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik aan zijn voeten lag als hij speelde en dat het geluid van de viool me compleet overrompelde en ik zo heel erg graag ook viool wilde leren spelen. Ik ben begonnen met viool les zo rond mijn zevende en leerde zowel klassiek, maar ook fiddle. Na mijn schooltijd ben ik als violiste begonnen met spelen in allerlei verschillende bandjes in en om Portland en langzamerhand kreeg ik ook de gitaar onder de knie en begon zo in het midden van mijn twintiger jaren zelf ook liedjes te schrijven. Na mijn schooltijd werkte ik in de horeca en hoewel ik dus viool speelde bij verschillende bands voelde ik me ook wel erg verloren. Mijn huisgenoot had een gitaar en daar ben ik wat mee gaan experimenteren en wat liedjes schrijven. Ik viel onmiddellijk zo diep in een staat van verwondering. Ik heb er altijd erg van gehouden om gedichten en verhaaltjes te schrijven en ik denk dat ik daar de perfecte mix heb ontdekt van de noodzaak voelen om je uit te drukken en eindelijk de manier te ontdekken waarop je dat het beste kunt doen. Alles viel voor mijzelf op zijn plaats. Ik heb nooit echt er over nagedacht of dit nou wel een verstandige beslissing voor mijn professionele loopbaan was, ik schreef alleen maar furieus liedjes en liet mezelf weg zinken in die wereld”
De folkliedjes die ze van haar moeder hoorde, de fiddle van opa en de banjo van pa. Americana ligt voor de hand met die achtergrond. “Als je begint met het schrijven van liedjes, komen er heel veel verschillende versies van je eigen persoonlijkheid tegelijkertijd naar boven. Je onderzoekt al die verschillende sounds en stemmen en ideeën, tenminste dat heb ik gedaan, en heel langzamerhand wiedt je dat uit tot wat eerlijk en oprecht voor je voelt. Ik hoop dat mijn muziek altijd blijft veranderen en groeien en zich ontwikkelen. Op dit moment ben ik compleet geobsedeerd met verhalen. De lyrische beweging van een liedje zelfs tot het punt waarop ik geen enkele aandacht meer heb voor de melodie. Wie weet waar dat me toe gaat leiden, maar ik denk dat ik altijd de tekst als motor van mijn liedjes blijf beschouwen. Dat is het onderdeel waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Liedjes schrijven blijft een mysterieus proces. Daar hou ik van. Soms werk ik jaren aan een liedje en komt het nooit af, soms heb ik ineens een liedje geschreven op de achterkant van een benzinepompbon terwijl ik rijd. Ik vind altijd inspiratie in onopvallende hoekjes, de stegen die in de schaduw liggen en de kleine verhaaltjes over verlies en liefde. Vaak werk ik ook aan verschillende versies van het zelfde liedje, waarbij ik me geroepen voel het verhaal te vertellen. Dan komt het er soms helemaal verkeerd uit. Te flashy of niet oprecht genoeg. Dan schrijf ik het maar zo ongekunsteld mogelijk op en dat is vaak hoe een verhaal het beste kan worden verteld. Ik hoop maar dat mijn liedjes voelen als een oude foto die je ergens op de grond vindt of een gesprek dat je bij toeval kan meeluisteren of het kijken naar een langzame stille film. Ik hou van het beitelen aan een liedje tot het oprecht voelt en ik schrijf ook nog heel veel shit liedjes hoor”, komt na het serieuze betoog de ontlading met een lach.
‘Small Believer’ is in 2017 verschenen, maar een nieuw album is al bijna gereed en wordt begin 2019 verwacht. “We zijn al bijna klaar met het opnemen van dat nieuwe album”, onthult Anna Tivel. “Het gros van de liedjes is live opgenomen in een prachtige schuur die omgebouwd is tot studio in Wisconsin en er spelen een aantal van mijn favoriete muzikanten op mee. Het proces voelde zo vrij en creatief en ik denk dat iedereen zijn eigen magie en smaak aan de mix heeft toegevoegd. De liedjes expanderen een beetje meer dan op ‘Small Believer’ denk ik. “Een beetje meer poëtisch en iets minder direct. Ik ben erg opgewonden over het resultaat en ik hoop dat de liedjes weerklank vinden bij de mensen,” stelt de Portlandse.
Het gesprek is tot nu toe gegaan over achtergronden, inspiratie, geschiedenis en albums, maar de meest directe manier is nog niet ter sprake gekomen. Anna Tivel gaat er nog eens goed voor zitten, terwijl de door haar geroemde schaduwen van Portland langer worden en de duisternis in de steegjes dieper. Zou Oentjerk ook steegjes hebben vol met inspiratie lijkt ze te denken. We komen op haar tour en op het onderwerp optreden als afsluiting. “Optreden voelt als iets dat je met niets op deze wereld kunt vergelijken. Het is angstaanjagend en rauw en het put je emotioneel helemaal uit. Ik ben van mezelf nogal stil en introvert en dan voelt optreden als een soort magische band die je smeedt met vreemden. Je staat daar op het podium en doet je best zo eerlijk en zo kwetsbaar mogelijk te zijn en na de show komen ze dan naar je toe met hun eigen verhalen en belevenissen en dat zorgt bij mijn voor een grote dankbaarheid. Jeffrey en ik kijken al erg uit naar de show in Oentjerk. We spelen ieder een set en ondersteunen ook elkaar met harmonieën en ik speel viool op een paar liedjes van Jeffrey. We hebben vooraf nooit een te afgebakend plan. We willen eigenlijk alleen de mensen ontmoeten en ons voor hen open stellen met een goed en eerlijk optreden en met elkaar die ervaring delen en er een avond van te maken die je bij blijft,” besluit Anna Tivel.