GRONINGEN – Mocht op een goede dag worden ontdekt dat Lemmy van Möterhead, Willie Nelson en Kate Bush met zijn drieën een liefdeskind hebben, dan zal dat kind Anna Coogan zijn. Van Lemmy komt de ruigheid en de rock, van Willie Nelson het vermogen om mooie verhalen in liedjes te verwerken en van Kate Bush de prachtige zang. Tijdens het eerste concert dat de toch al wat langer meedraaiende Anna Coogan gaf in Groningen was de zang het eerste wat aan bod kwam. De opening deed het publiek toch even rondkijken of ze niet in de Stadsschouwburg waren beland voor een opera, want Coogan opende als een klassieke zangeres haar concert met ‘If You Were The Sun’. Een opening die je deed stilstaan en opletten. Niet zo vreemd, want deze singersongwriter studeerde aan de Mozarteum University in Salzburg voor opera zangeres. Dat is ze voorlopig niet geworden. Haar stem is echter mede dankzij deze training fenomenaal en wat belangrijker is, ze weet het uitstekend te doseren. De balans tussen mooi zingen en emoties over brengen valt vaak bij klassiek getrainde zangers en zangeressen in de pop uit in het voordeel van mooi zingen, wat het er niet altijd interessanter op maakt. Maar met het spreekwoordelijke bloed van Lemmy en Willie Nelson in de aderen en al meer dan tien jaar ervaring op het podium slaagt Anna Coogan uitstekend erin om beide te combineren. Steviger rockende volgde ‘Lonely Cry’ en daarna het zeer aansprekende ‘Collaterol’. Alle drie achter elkaar gespeeld en daarna had Coogan pas tijd haar jas uit te doen. Vaste partner op het podium is de drummer Willie B met wie ze al langere tijd samenwerkt. Brian Wilson aka Willie B is een zeer ervaren drummer die onder andere met John Dowd speelde in de band Hellwood en daarmee samen met het Beukorkest in Nederland toerde. Een drummer die ook de laatste snufjes op het podium had zoals de moog die hij bediende en een dynamisch MIDI pedaal. Een prima aanvulling die redelijk onopvallend aan de zijkant zijn weg vond, maar fijn bijdroeg aan de sound. Erg mooie nummers volgden waarbij ‘Paper Sails’ en ‘Heart of Stone’ de eerste hoogtepunten waren. Muzikaal was het ene liedje dichter bij de pop, het andere dichter bij de rock of de americana. Alles werd bijeengebonden door de grote intensiteit die Coogan in haar liedjes legt en haar sprankelende spontaniteit die bleek uit de pretoogjes en haar reactie toen ze op het podium uit haar jurk scheurde en daar op een geweldige manier een draai aan gaf. Ze probeerde het nog een aantal nummers met blote rug, maar me een Willie B intermezzo ging uiteindelijk toch een t-shirt aan. Op de setlist veel nummers van haar prachtige nieuwe album ‘The Lonely Cry of Space & Time’ zoals het sterke ‘Silvia’ en de duidelijk met wat countryinvloeden begeesterde ‘Follow Me’ en ‘Stars’ voor het meer swingende ‘Meteor’ en erg mooie ‘Wedding Vow’ de afsluiting vormden. Als toegift nogmaals een hoogtepunt met het oudere ‘Come The Wind, Come The Rain’ dat ze solo begon en met Willie B samen eindigde. Een indrukwekkend concert en tevens het laatste dat programmeur Laurens Dijkstra in Lola neerzette. Dijkstra gaat zich concentreren op WinterWelvaart maar had een prachtig afscheid met dit hoogtepunt en Anna Coogan zien we graag weer in Groningen.
Anna Coogan weet de balans te bewaren
