Haar twintigste studioalbum is ‘Binary’. Het is, zoals we van Ani Di Franco mogen verwachten, een uitgesproken album, waarin de artieste geen blad voor de mond neemt. De meeste liedjes zijn geschreven in de aanloop voor de Amerikaanse verkiezingen, maar daarna uitgebracht. Ze kan zich deze vrijheid veroorloven, omdat ze met haar eigen platen maatschappij haar werk uitbrengt. ‘Binary’is zo’n album wat tijd nodig heeft. Niet de eerste of tweede keer geeft het zich gewonnen en geeft de pracht prijs, maar als luisteraar zul je een inspanning moeten leveren. Even doorzetten en allengs blijkt het album steeds boeiender. De opening is tevens het titelnummer. Een opening met een duidelijk funky ondertoon met Maceo Parker op saxofoon. Qua onderwerpen is Di Franco eigenzinnig en actueel als altijd. Feminisme is altijd één van haar speerpunten geweest en dat komt terug in het openingsnummer, maar ook verderop in ‘Play God’ en het mooie ‘Allrighty’. Het is ook een album wat naar de toekomst kijkt en hoopt op betere tijdenals ‘Pacifist Lament’. Waar soms protest muziek in de weg kan zetten, kan het ook juist de muziek versterken. Ani di Franco weet de balans hierin te bewaren. De liedjes bevatten niet alleen een boodschap wat ze bestaansrecht geeft, maar ook muzikaal zijn ze uitgedacht en kunnen op eigen benen staan. Mike Napolitano haar levensgezel speelt ook nu weer een belangrijke rol op het album net als op haar voorganger ‘Allergic To Water’. ‘Binary’ is een mooi en echt Di Franco album geworden. Zonder compromissen, laveren tussen stijlen en liedjes die zich onbewust toch in je geheugen nestelen en je daar blijven kriebelen.
Ani Di Franco – Binary
