GRONINGEN – Een goed oor voor covers die bij hem passen heeft Andy Burrows niet, zo bleek in De Oosterpoort in Groningen. Je kunt Crowded House en Elton John er moeilijk van beschuldigen dat ze slechte liedjes schrijven, maar juist deze covers kwamen niet uit de verf. Het leek ook wat een noodgreep, want het eigen materiaal van Burrows is sterk en past hem als een handschoen. Echter met een concert dat net iets meer dan een uur duurde en daarbij toch een aantal covers lijkt er toch nog veel werk voor Andy Burrows de componist te liggen. Helemaal omdat er ook veel tijd voor verhaaltjes was. Dat componeren kan hij erg goed. Zijn ‘America’, geschreven toen hij nog drumde bij Razorlight, zal iedereen herkennen, maar ook veel van zijn ander werk is bijzonder sterk. Het zijn mooie liedjes op de snijvlak van pop, folk en indie. Burrows heeft op het toneel versterking van Stuart Wilkinson. Beide maakten naam als drummer, maar verdelen de percussie samen, terwijl Wilkinson met de mandoline het gitaarspel van Burrows ondersteund. Een mooie passende combinatie. Het belangrijkste wapen van Andy Burrows is zijn schitterende zangstem. Een stem met emotie en een flink bereik, maar die nooit uit de bocht vliegt. Het houdt zich staande in de hoogte, maar ook in rauwheid. Met onder andere ‘Better than I Can’ heeft de Brit een rustige opening. Veel tijd en moeite steekt hij in interactie met het publiek. Meezingen – het Oosterpoort publiek verdiende een dikke 10, waar Amsterdam en Rotterdam op een 9 bleven steken en Nijmegen van de leiding werd verdrongen met een 9,3 – een quiz en veel praatjes. Gebracht met humor, maar te weinig afgewisseld met diepgang. Later in het concert werd het wat steviger, maar alles binnen de perken. De indruk die Andy Burrows achterlaat in Groningen is er één van en artiest die op eigen benen heel veel mogelijkheden heeft, maar nog zeker moet schaven aan zijn setlist en optreden.
Andy Burrows brengt sterk eigen werk
