LEEUWARDEN – Gelukkig kon één van de leukste festivals van Leeuwarden dit jaar, met uiteraard de nodige beperkingen, toch doorgang vinden. Op een zondagmiddag in Augustus verzamelen zich de nodige singer songwriters rondom de muziekkoepel in de Prinsentuin in Leeuwarden voor het Troubadour Treffen. Uiteraard hoort Amarens de Boer als winnares van de ‘de Kleine Prijs voor singer-songwriter’ in Friesland editie 2020 daarbij. Het winnen van deze award telt natuurlijk als aanbeveling, maar op het podium blijkt dat Amarens de Boer meer dan voldoende in huis heeft om deze plek dik te verdienen. Haar specialiteit is de ode aan de man. Soms met een knipoog over de man die vergeet dat zijn jeugd al voorbij is, of de man die een soort uniformen fetish kietelt in de zangeres. Als het echter serieus is, ze het dichtbij en oprecht houdt, zoals in een ode aan haar helaas overleden vader dan is het kippenvel en meer dan prachtig. Amarens de Boer wordt wel vergeleken met twee Friese dames die haar voorgingen met het winnen van de prijs. De prachtige worstelingen van Esther de Jong en de wulpse vrolijk met serieus randje van Sarah Sötemann en eigenlijk zit ze daar mooi tussen in. Wat de drie Friezinnen gemeen hebben is de elastische benadering van de Nederlandse taal, met prachtige vondsten en intrigerende teksten. Amarens de Boer begint haar optreden met ‘Niks is wat het lijkt’, een mooi zwoel en rustig nummer met verliefde ogen en een toenemende intensiteit. Een sterke eerste proeve van bekwaamheid. ‘Barrista bakje’ volgt, een humoristische schets van het hippe leven, waarin een gewoon bakje koffie met een appelgebakje niet meer voldoet, het moet op zijn minst een longo zijn. Een subtiel en melancholisch commentaar op modern consumeren dat allengs steviger wordt en aan tempo wint. Dan is het de tijd voor de eerste lof uiting. ‘De Mamil’ staat voor Midle Aged Man in Lycra. Het type man dat De Boer wel kan bekoren knipoogt ze in het liedje. Een humorvolle schets van de heer die vasthoudt aan zijn jeugd. Hoe fijn deze humor ook is, als De Boer het gevoelig en serieus houdt dan is ze net een tikje meer impressionant blijkt bijvoorbeeld uit het prachtige en gevoelige ‘Ik laat je gaan’. Ze pakt hiervoor haar elektrische gitaar, maar speel zacht en indringend. Na haar coronalied ‘#wemogenweer’ dat opvalt door de originele tekst vondsten en de mooie progressie in het liedje is het weer tijd voor een ode. Deze keer aan de ‘Gele Man’. De verkeersregelaar die op drukke momenten de van zijn aanblik opgewonden zangeres haar gaspedaal dieper doet intrappen als hij haar vaardig een parkeerplaats aanwijst. Van heel andere orde is ‘Aap met zeven lullen’. Een prachtig lofdicht aan haar overleden vader en de momenten die ze met elkaar deelden. Ruzie maken over pinda’s, ritjes in de auto, herinneringen die dierbaar worden als je weet dat je vader zo trots op je is als een “aap met zeven lullen”, op zijn dochter. Een fantastisch lied waar het persoonlijke voelbaar is, de emotie overstroomt, maar ook voor iedereen die kinderen heeft en trots op ze is of zich gesteund weet door ouders heel herkenbaar. Voor zo’n mooi liedje past alleen een dankjewel dat je het voor ons zong. Daarna brak De Boer die zware sfeer weer met het mooie ‘Was ik maar romantisch’. één van de liedjes van haar pas verschenen EP ‘De Keuze is reuze’. en haar bierlied ‘Karmalied(t)je’. Erg prettig is de mooie heldere stem van De Boer, het maakte de teksten goed verstaanbaar en door de prima aankondigingen werd het publiek er ook bij betrokken. Na het sterke ‘Altijd moet je alles weten’ over hoe je vooraf al veel keuzen moet maken, een stevigere song waarin ze bewees prima te kunnen fluiten, was er het einde. Okee er mag nog best een serieus liedje meer in de set, maar waar hij nu ook is, Pa De Boer zit vast trots te glunderen en te genieten van zijn dochter en daar heeft hij volkomen gelijk in. Amarens de Boer boeide met haar set en lijkt nog veel meer moois in huis te hebben.
Amarens de Boer schittert met ode aan vader(s)
