Er zijn van die albums die compleet ten onrechte een beetje onder belicht blijven op de stapel lbums die dagelijks binnenkomen. Af en toe moet je de stapel dan ook even omdraaien en het onderste boven halen om te kiken wat je gemist hebt. Amanda Rheaume haar laatste “The Skin I’m In” constateerde we met schaamrood op de kaken. Compleet ten onrechte, want ook het vijfde studioalbum van deze Canadese zangeres is meer dan de moeite waard. Beter laat dan nooit, want Rheaume heeft een zeer persoonlijk album neergezet. Het is een plaat van iemand die in veel malletjes past, maar ook weer nergens. De Juno genomineerde inwoonster van Toronto is een beetje alles net niet. Ze voert Europees bloed, maar ook wortels naar de oorspronkelijke bevolking. Qua sexualiteit en vrouwelijkheid is ze niet gay of vrouwelijk genoeg, mar past ook niet in het plaatje van het hetero huisje boompje en beestje gezin. Ze heeft het te doen met hoe ze is en in welke huid ze zit. Op dit album onderzoekt en reflecteert Amanda Rheaume over die: “The Skin I’m In”. Heel herkenbaar voor iedereen die zich een buitenbeentje voelt op elk terrein. Het levert een prachtig emotioneel album op van een stoere dame, die met gratie om deze materie is hen gedraaid en het weet om te toveren in negen prachtige liedjes waarin ze duidelijk maakt dat ze inmiddels compleet past in haar huid en daar comfortabel mee is. Een album vol hoop, zelfreflectie en de realisatie dat je okay bent, zoals je bent. Amanda Rheaume is ook in Nederland een regelmatige gast, althans in voor pandemische tijden. Ze toerde hier ook met haar vorige albums, het uitstekend ontvangen ‘Holding Patterns’ en haar familiegeschiedenis ‘Keep A Fire’. Op haar nieuwste album gaat deze Americana/folk artieste lekker vlot en rockende van start in ‘Picture of You’, dat tekstueel zich afvraagt waarom ze doet, wat ze doet. Veel van de liedjes zijn co-writes. Dit nummer schreef ze bijvoorbeeld met Tim Bovaconti, terwijl Rheaume ook met bijvoorbeeld Justin Glasco, Anna Ruddick, Melanie Brulée, Nick Gauthier en anderen samen schreef, zonder dat ze het heel persoonlijke en intieme van de liedjes verliest. Het album is uitstekend geproduceerd door Colin Cripps. ‘This One’s For You’ keert weer terug naar het upbeat tempo, maar ook liedjes als ‘Light is Gone’ en ‘Friendly Fire’ zijn vlot en geanimeerd. Daar tegen over staan prachtige songs als ‘Firefly’, Return To The Water’ en ‘Companion’ die samen met de titelsong tot de mooiste horen die Rheaume bij deze gelegenheid te bieden heeft. Het sleutelliedje waarin de zangeres met haar prachtige stem, met lekker zwoel en rauw randje, zich nog het meest toont is ‘The Skin I’m In’ over hoe het moeten voldoen aan die eisen van de maatschappij toch een gevecht is en vaak een eenzame strijd, maar dat het anders zijn, niet betekend dat je minder bent. Het is muzikaal een erg mooi album geworden en emotioneel een strijdbaar en hoopvol, maar met oog voor de moeilijke weg te gaan, document. Geen album voor onder op een stapel, maar om te vieren dat we allemaal uniek en onszelf mogen zijn.
Amanda Rheaume – The Skin I’m In
