ZUIDHORN – Je hebt van de muziek die pal voor je neus om aandacht vraagt. Wie daar van houdt, zo bleek op Jazz te Gast in Zuidhorn op het podium Labermont tijdens Jazz te Gast in Zuidhorn, kan beter een concert van de formatie The Skypainters vermijden. The Skypainters maken heel bescheiden edoch prachtige muziek. De omschrijving die de band zelf hanteert als het om muziek gaat is hedendaagse jazzmuziek met invloeden van klassieke muziek uit het begin van de 20ste eeuw. The Skypainters is een formatie rondom Kirill Dumchenko. De gitarist is bandleider en ook degene die de liedjes introduceert. Achter zich heeft hij drummer Petr Agapov en bassist Dimitris Baroutas, terwijl hij naast zich tenorsaxofonist Daniele Nasi weet en op datzelfde instrument ook Ivan Barysnikov. Dumchenko vond zijn mede-schilders tijdens zijn studie op het Prins Claus Conservatorium in Groningen en vorig jaar presenteerde hij voor het eerst zijn vernieuwende visie van het combineren van jazz improvisatie met invloeden uit de klassieke muziek. In het jaar bestaan bleef voor de bandleider nog één ding staan op zijn bucketlist en dat was werken met The Skypainters in combinatie met een klassiek geschoolde operastem. Om dit te realiseren was zangeres Merel Wentink geïnviteerd om ook de reis naar Zuidhorn te maken. Wentink, ook student in Groningen, geniet al enige bekendheid van haar eigen Merel Wentink Trio met Meike Wijma en Julia Hoorman, tegenwoordig ook bekend als Trio Ridente. Die twee waren er niet bij op het podium deze keer en ook voor de opening ‘End of the Cycles’ mocht Wentink nog even blijven zitten. In een lange en erg mooie kennismaking kleurden aanvankelijk de gitaar van Dumchenko, een fantastische gitarist, en de drums van Agapov het nummer voor beide saxofonisten ook steeds meer hun stempel gingen drukken. Voor ‘Pure Emotions’ nodigde de bandleider dan alsnog de zangeres op het podium die echter haar stem puur als instrument gebruikte en zo een extra laag verzorgde in dit vlotte nummer, dat zich kenmerkte door meesterlijk gitaarspel, waarna de saxofonisten voor wat meer felheid zorgden en het tempo werd opgevoerd. In ‘Prima Vera’ een soortgelijk verloop na het intro van Dumchenko ontwikkelde zich een vlot nummer, dat echter halverwege bijna helemaal werd stil gelegd voor het emotioneel met een geleidelijke tempoversnelling vol met emotie werd uitgespeeld. De afsluiting van The Skypainters kwam met ‘Hopefull Men’, helaas was even verderop al de maaltijd gepresenteerd en verkozen veel toeschouwers na een lange dag festival daar maar aan te sluiten, maar deze bescheiden muzikanten speelden het nummer prachtig ten einde. Een verrassende combinatie en één van die vele prachtige samenwerkingen die ontstaan op het Prins Claus Conservatorium waar in Groningen en omgeving toch vaak van kan worden genoten.
The Skypainters excelleren onopvallend
