DRACHTEN – In de Dollard in Drachten woonde voorheen Tante Lie, de tante van Suus de Groot, leadzangeres en inspirator van Sue the Night. In Harlingen woont ook nog een oom, dus had de zangeres wel wat met Friesland en werd het spontaan gebombardeerd tot haar favoriete provincie. Andersom zullen ook een flink aantal Drachtenaren Sue the Night in het hart hebben gesloten na een prima optreden op Simmerdeis in Drachten, ondanks een hinderlijk ongemak. Om dat direct maar even uit de weg te ruimen. Hoewel sex sells, was een ongetest en onwillig outfitje er de oorzaak van dat de zangeres nu en en dan met een decolleté rondliep die Tante Lie waarschijnlijk niet zou goedkeuren. Een regelmatig terugkerend euvel. Beter was het geweest om even een snelle verkleed pauze te hebben, want nu bleef het de zangeres zichtbaar storen en dat was begrijpelijk. Iedereen had begrepen dat De Groot zich hierbij opgelaten zou voelen. Dat lag nog in de toekomst op het moment dat een strijker op viool inzette als intro voor ‘She’ een rustig nummer dat zich welhaast psychedelisch ontwikkelde en werd gevolgd door het vlotte en poppy ‘World Below’. Een avond Sue the Night staat voor een avond lekkere indië-pop dat soms aansprekend tegen de rock aanschuift met een geroutineerde band die volop enthousiasme weet uit te stralen. Centraal daarin Suus de Groot die naast een prettige podiumpersoonlijkheid die erg verwelkomend is, ook een hele fijne zangeres en gitariste is. Als daar nog wat op aan te merken is, dan is het dat haar aankondigingen vooral anekdotisch zijn, terwijl ze ook best nu en dan wat mag vertellen over een liedje en wat inhoudelijker op de materie mag ingaan. Puntje daar is ook nog de afstemming, waarbij de band net iets beter mag opletten of De Groot nog wat wil vertellen. Ondertussen bleef de band met enthousiasme gebrachte mooie liedjes van het podium strooien. Het mooie ‘Move Forward’, het stevige ‘From The Mire’ en veel in druk maakte ook ‘Wonderland’ waarin robuustheid zich spiegelde aan gevoeligheid. Dat was prettig, want ook een onderdeel van elk concert moeten die contrasten zijn, wat spanning geeft en betrokkenheid. Dat deed de band uitstekend. Een constante hoge kwaliteit en een fijne opbouw van de set waarbij een rustiger nummer als ‘Great Bear’ tegenover een vlot popnummer als ‘Top of Mind’ werd gezet. Erg mooi was ‘Mind Dear’. Verrassend de cover ‘Come Back and Stay’ waarmee Paul Young uit de vergetelheid werd gehaald. Daarna werd met ‘The Whale’ en ‘Morning Paper’, waarbij de zangeres zich meer bij de situatie leek neer te leggen en vrijer bewoog, een stevige aanloop genomen naar het afsluitende ‘All The Roses’ dat rustig met ingehouden kracht begon, maar die kracht steeds meer de vrije loop liet voor een indrukwekkend einde. Helaas geen toegift, bijvoorbeeld een nummer als ‘Fools Gold’ wat deze dag mistte. Waarschijnlijk was er op dat moment een kledingstuk op functioneringsgesprek.
Sue the Night overwint ongemak
