DRACHTEN – Eerst maar even een vraagje. Als je programmeert voor Pop in de Tuin en voor Rock in de Tuin en je deelt het Friese viertal The Crooked in bij Pop in de Tuin, hoe zit dat? Het zal te maken hebben met schema’s, plaatsingsmogelijkheden, agenda’s enz enz enz, wat er ook maar bij een samenstelling van een driedaagsevenement komt kijken, want The Crooked, dat zijn scheurende Steenwijkse gitaren en een drijvende drum. Onvervalste alternatieve rock, even verdwaalt tussen de Pop. Hoewel geen dagelijkse optreders heeft de formatie inmiddels een heel fijn track record en hebben zanger en gitarist Niels Bremer, gitarist Frank Bremer, bassist Gerrit-Jan Tjoelker en Erik Bremer op drums de nodige kilometers gemaakt. Daar kan nu dit mooie festival aan worden toegevoegd. De formatie gaat er prat op dat het gas vol ingaat op het moment dat het podium wordt betreden en na het intro de eerste tonen van ‘Reversed Evolution’ worden ingezet. Dat klopt ook. Een stevige gitaarsound raast over de tuin van Iduna, het Thalenpark in Drachten. De graduaties die er in zijn aan te brengen zijn stevig, steviger en stevigst. Na ‘Reversed Evolution’ gaat het welhaast naadloos verder in ‘Times Like These’ en ‘Tell Me The Thruth’ om dan in ‘Another Day’ die hoogste categorie te bereiken. Dat heeft zo zijn voordelen, maar die wegen te weinig op tegen het grote nadeel dat de liedjes hun eigen identiteit verliezen en teveel tot één geheel samen smelten. Juist het variëren en het spelen met het gaspedaal maakt het nog veel boeiender. Dat is overigens een punt dat vooral de setlist betreft en niet de kwaliteit. Die is dik in orde. Niels Bremer is een fijne zanger met een mooie stem die drommels goed door heeft waar zijn sterke punten liggen en deze profileert. In de zang wordt hij ondersteund door Gerrit-Jan Tjoelker die ook lekker staat te bassen en een deel van de aankondigen doet. Aan de andere kant van Bremer, staat Frank Bremer met puik gitaarwerk. Het grote geheim van The Crooked zit achter haast verstopt achter op het podium en de blauwe haardos van Erik Bremer zorgt ervoor dat hij visueel nog opvalt, maar in het gehoor ligt hij zeker, want zijn uitstekende drumwerk is de motor van The Crooked en neemt de rest bij tijden op sleeptouw. Het nieuwe nummer ‘Going On’ lijkt dan even heel fijn een breek met de categorie stevig. Een ademmomentje en dat blijkt ook een momentje want al snel gaat het weer op volle kracht. Een nummer met erg mooi gitaarspel van Frank Bremer en betrekkelijk nieuw in het repertoire van deze band. ‘Coming Down’ dan dat een rustig intro kent en het eerste nummer dat de band ooit als single uitbracht knalt er dan alsnog zonder pardon in. De afsluiting is er met ‘Too Far’ wat een fantastisch nummer is met aansprekend refrein. The Crooked heeft al veel bereikt en dat is terecht. Nu nog tonen dat ze meer kunnen dan vol gas. Je kunt met een gitaar ook prachtige nummers spelen die niet op topsnelheid gaan en dat maakt het aanbod gevarieerder en beter en zorgt voor meer een kader om ieder nummer. Voor de volgende songwritingsessie dan maar.
Stevig werk van The Crooked bij Pop in de Tuin
