GRONINGEN – Een dikke knuffel voor een bekende van Jenny Connors, de zangeres van Jenny Don’t and the Spurs in de foyer van De Oosterpoort als de Americana liefhebbers in Groningen binnenstromen. De country cowpunk van Jenny Don’t and the Spurs vindt steeds breder aftrek. Een aantal jaar geleden vulden ze nog een podium als De Spieghel in Groningen voor de helft, tegenwoordig staat het gezelschap op de meest aansprekende Americana festivals voor een dolenthousiast publiek. Zangeres Jenny Connors en haar bandleden hebben duidelijk de juiste snaar te pakken. Het was dan ook volgepakt voor het podium van de band uit Seattle op het moment dat ze in De Oosterpoort in Groningen bij Take Root, één van de mooiste Americana festivals van het land, hun show begonnen. Een genietend publiek dat heerlijk meeging in de klanken van Jenny Don’t and the Spurs. Een teken dat na het overlijden van drummer Sam Henry, de veteraan van menige band werd ziek tijdens een tour met de band en bleek kanker in een ver gevorderd stadium te hebben en overleed, ondanks de goede zorgen van zijn mede bandleden kort daarna, toch weer een goed vervolg hebben gegeven en zo ook de erfenis hooghouden van Henry.
Jenny Connors, Sam Henry en Kelly Halliburton zijn de grondleggers van Jenny Don’t and the Spurs. Connors en Halliburton verzonnen aan de keukentafel dat ze klassieke country wilden maken en vroegen al snel Sam Henry, met wie ze samen in de punkformatie Don’t zaten om zich aan te sluiten. In 2014 verscheen een eerste album en toerde het trio door Amerika en Europa. ‘Call of the Road’ en ‘Fire on the Ridge’ volgden de jaren daarna als platen die de reputatie van de band verder uitbouwden, terwijl in die jaren ook met Don’t werd getoerd en Christopher March. Na de dood van Henry werd aanvankelijk getwijfeld of de band nog wel bestaansrecht had, maar, gelukkig besloot het trio door te gaan. Buddy Weeks kwam als drummer en een heuze wereldtour met 150 concerten vestigde de naam van de band definitief. Dit werd onderstreept met het album ‘Broken Hearted Blue’ dat in 2024 verscheen en resulteerde in dit optreden op Take Root.
Na een intro met ‘Bones in the Sand’ opende de formatie lekker fel met ‘Flyin’ High’, wat direct een erg mooi nummer was. Amper een half jaar geleden stonden de Amerikanen met veel succes in Vera en de nodige mensen maakten nu van de gelegenheid gebruik om wederom een show mee te pakken of juist, deze show stond tegenover een belangrijke voetbalavond, het gemis goed te maken. ‘Trouble with the Law’ volgde, erg lekker, robuust en met de gitaren, met Christopher March voorop, in topvorm en een mooie weemoed in het fijn in elkaar gestoken en schitterende ‘On The Run’. Er kwam steeds meer dynamiek in het optreden met ‘Sunset on the Alamo’ en het van een uit rustig begin steeds mooier uitgebouwde ‘Is it Too Late’. Een heerlijke start van een gevarieerde set, waarin wat pittigere punky songs werden afgewisseld met gevoeligere nummers waarin de country meer de boventoon had. Energiek gebracht en met de prima zang van Jenny Connors die overtuigde in liedjes als ‘Sidewinder’ met sterk gitaarspel en ‘Right from the Start’. Een prachtig hoogtepunt met Jenny Connors als bedaarde zangeres die tegenwicht bood tegen de opzwepende klanken van de drums van Buddy Weeks Daarna even een adempauze met het meer melancholische ‘California Cowboy’.De Oosterpoort werd meegenomen in liedjes als ‘Fire on the Ridge’ en ‘Unlucky Love’, De band en vooral gitarist Christopher March excelleerde in ‘Three or Four Nights’ en in een mooie kadering deed bassist Kelly Halliburton dat in het bedachtzame ‘The Fire’. Een prachtig slotaccoord met nog twee heerlijke songs met onder andere ‘Western World’ en Take Root was overtuigd. Jenny Don’t and the Spurs maakten fans in Groningen.