DRACHTEN – In 2014 was Inge van Calkar één van de blikvangers van Simmerdeis. Vergeten is ze schijnbaar niet in het Slingepark in Drachten, want Simmerdeis editie 2025 wist de Groningse opnieuw aan zich te binden. De naam en de zangeres zijn hetzelfde en ook bassist Frank Fiedler stond elf jaar geleden in Drachten op het podium, maar daar houdt eigenlijk de vergelijking wel op. Muzikaal is Van Calkar heel andere wegen in geslagen en zelf qua uiterlijk heeft ze diverse metamorfoses doorgemaakt. Niet lang na die Simmerdeis editie koos ze voor wit op het podium, maar nu was het zwart. Gelukkig is haar loopbaan niet zwart/wit, maar heel veelkleurig. Van Calkar is een muzikale duizendpoot die dapper ook een andere richting durft in te slaan. Na haar folk periode volgde een tijd waarin ze vooral electro pop en welhaast disco bracht, terwijl momenteel het vooral indie rock en pop is. Na afloop van concerten komen bezoekers wel eens vragen waarom niet heel Nederland dit kent en of ze niet in het Nederlands moet gaan zingen. Adviezen die Van Calkar naast zich neerlegt. Hoewel er een enkel Nederlandstalig nummer van haar is, bijvoorbeeld ‘Noorderlicht’ en ‘Het Idee’ samen met Diggy Dex, voorlopig blijft ze de kaptein die op haar eigen schip de muzikale koers bepaald.
Al jong vormde Van Calkar, samen met onder andere Sanne Hans, de band Ysis op waarin folk, pop en klassiek worden gemixt. Met succes, want er wordt een EP uitgebracht en Ysis staat onder andere in het voorprogramma van Racoon. Als Van Calkar naar Groningen verhuist komt er een einde aan deze formatie, maar in de Martinistad combineert ze de band Zaza met een studie psychologie. Het succes komt ook nu, met een EP en veel belangstelling van radio en TV en een optreden op Eurosonic / Noorderslag. Als Zaza ook uiteenvalt, brengt Van Calkar onder eigen naam werk uit. ‘Inge van Calkar’ is dan het eerste album en na de muzikale switch wordt dat in 2018 gevolgd door ‘Reset’, met haar jaren ’90 synthpop gaat ze met de bijnaam de Nederlandse Kylie Minoque door het leven, en in 2020 door de EP ‘Full Colour’. Haar laatste album is het in 2023 uitgebrachte ‘Play’ dat haar nu terug naar Simmerdeis bracht.
Wat doe je als voor een pracht optreden als Simmerdeis de helft van je band niet kan. Je vraagt adequate vervangers, in dit geval klopte Van Calkar even aan bij collega Blanks en leende drummer Jesse Bosman en gitarist Berend Rombouts. Uitstekende en ervaren collega’s die naadloos een goede invalbeurt hadden. Een lang intro voor Van Calkar cum suis het stevig rockende ‘I Don’t Mind’ werd ingezet, waarbij de invallers onmiddellijk voor de Drachtster leeuwen werden gegooid, maar bewezen tegen de taak opgewassen te zijn. Lekker vlot volgde ‘Rush’ waarna met het iets kalmere ‘Once Again’ het heel erg mooi werd. Een song met een bepaalde zwoelheid waarin vooral de zang van Van Calkar prachtig was, met vocale ondersteuning van Frank Fiedler. Dit hoge niveau werd in de twee volgende nummers gehandhaafd met het frêle ‘Just’, waarvoor Fiedler de bas verruilde voor de toetsen en en song over een iemand die zo geweldig cool is. ‘Super Super Cool’, dat je eigenlijk wel weet dat het fout gaat aflopen, maar dat je dermate tot hem bent aangetrokken dat de verleiding toch onweerstaanbaar is. Een heerlijk nummer dat lekker catchy door het Slingepak schalde en waarop flink werd meegedanst voor het podium. Regelmatig vertelde Van Calkar wat inhoudelijks over een lied. Kort en bondig, maar toch voldoende om je te kunnen laten meevoelen. Haar favoriete zaak is ’t Pakhuis in Groningen, dat haast een tinder is, maar dan in de werkelijkheid. Een dame sprak haar aan met een rode oortjes voorstel. Er gebeurde verder niets, maar Van Calkar schreef een liedje over deze mooie dame met ‘Songs About You’, ook nu lekker stevig en dansbaar. Iets minder tot zijn recht kwam ‘Spinning Around’, maar dat was na het volgende rustige nummer, ‘Summer Lie’, weer geheel weggenomen, want met een gevoelig begin en langzaam oplopende urgentie was dit weer bijzonder fraai. Een uitstekende energieke frontvrouw, soms geremd door de lengte van haar gitaarkabel, bestreek ze als ze de gitaar een nummer weglegde het hele podium. Ze betrok het publiek bij het optreden en investeerde in de toekomst door juist de jongste toeschouwers ook heel persoonlijk aan te kijken en zo slaagde ze er in het grote veld soms heel intiem te maken. Lekkere uptempo nummers als ‘The Ocean Never Ends’ en ‘Hold You, Hate You’ brachten de vaart er mooi in, voor met ‘Hypno’ ze even weer haar kwetsbare kant liet zien. Daarna werd prima afgesloten met het prachtig opgebouwde ‘Imaginary’ en het aanstekelijke en vlotte ‘Borderline’. Van Calkar bewijst dat ze een prachtige veelzijdige artiest is die excelleert in tal van genre’s. Over elf jaar weer Simmerdeis of geeft het nieuwe album dat er aankomt al eerder aanleiding?