GRONINGEN – Als je vooraf een decor zou moeten bouwen met alle ruimte, tijd en geld om de ideeën te realiseren, zou je waarschijnlijk nog niet zo’n passend podium kunnen vinden voor de Shitfaced Mermaids als op De Pelikaan. Naast de bar in een volgepakt ruim stonden de liefst 11 leden van de band voor een uitbarsting van akoestische folkenthousiasme en gewoon een goede degelijke en feestelijke show. Onder leiding van zanger en accordeonist Teun-Joshua Brandt werd ‘Highway a Capella’ ingezet om de show aan te vatten en met veel bravoure en showmanship werd er vlot en vrolijk begonnen. In dit nummer direct één van de voornaamste instrumenten in de hoofdrol met de zingende zaag van Astrid Mulder, terwijl ook de bouzouki van Jan-Roelof Bathoorn onmiddellijk zijn zegje deed. Erg mooi was daarna ‘Armed on The Farm’, een nummer van het dit jaar verschenen album ‘Drunk Underwater’ en een veel melancholischer nummer waarbij dat gevoel werd verwoord door de trombone van Obed Brinkman, die een drukke avond had, want ook met Sunroadtrip trad hij nog op. Passende bij de locatie was ‘Fishermans Boat’, hoewel strikt genomen De Pelikaan een 212 ton vrachtschip was. Inmiddels zou het best een vissersboot kunnen zijn, want het publiek stond als sardientjes in een blik en met name de zingende zaag van Astrid Mulder had nu en dan wat moeite om het publiek te ontwijken, hoewel dit instrument in ‘Stuck in Illusions’ toch ook wel weer een prachtige hoofdrol claimde, waarbij de bespeelster nu en dan opsprong om met een opmerkelijk donker stemgeluid de leadzang over te nemen. Eigenlijk zingt de hele band mee, waarbij Fiona van de Bergh en Leona Pasticciona, prima en gepassioneerde achtergrondzangeressen waren. Daarnaast bestaat de formatie, die vaak een wisselende samenstelling heeft, uit Willie Achterberg op bassjo, Albert Vogd op cajon, Brian Bos op trompet, Dolf van de Plas op klarinet en Jelte Fossen op banjo. Het was vrolijk, het was ruig, het was geïnspireerd en vooral feestelijk, hoewel ook de nodige boodschappen werden meegegeven aan het publiek. Met name in ‘Lay Me Down’ excelleerden Fiona van de Bergh en Leona Pasticciona, terwijl het front trio Bathoorn, Brandt en Mulder bij tijden flink theatraal uit de hoek weet te komen en vanuit de achtergrond ook Dolf van de Plas een leadzang beurt voor zijn rekening nam. In muziek en gevoel nam Shitfaced Mermaids je terug naar lange tijd geleden, waar in het ruim feest wordt gevierd, maar waar de muiterij nooit ver weg is en inderdaad klonken vanaf het podium de oproepen tot revolutie, ondersteund met het zwaaien met een …. waterpistool. Dat mag wel achterwege worden gelaten. Verder bouwt de band in nummers als ‘Darkness’ en het mooie ‘Man on Train’ een gewoon lekker folkfeest met elementen van gipsy en rock voor het werd afgesloten met het met een fluitsolo geïntroduceerde ‘Mermaid Song’.
Shitfaced Mermaids bouwen een feest op De Pelikaan
