LEEUWARDEN – Het optreden van Amonia Caramel staat, in ieder geval qua weersomstandigheden, wel een beetje symbool voor het Fries Straatfestival. Wie voor het laatste van de drie shows tijdig aankomt lopen, ziet de drie leden van de band uit Ljouwert een beetje miserabel schuilen in hun podiumtentje, nu en dan een instrument droog deppen of iets anders in veiligheid brengen en toch ook het publiek dat langzaam toestroomt te woord staan of een spontane zwaai naar een bekende. De meeste belangstellenden kruipen weg op een overdekt terras tegen de gestaag neer druppelende regen. Wonder boven wonder als het uur U nadert klaart het op op De Brol in Leeuwarden. Een passende plaats voor het optreden, want de brug en het plein staan al jaren synoniem voor vertier met gezellige winkeltjes en horeca. Op deze plek stonden de bierdragers in vervlogen tijden gereed om het op de Bierkade aangevoerde bier de stad in te dragen en er was een meer sinister divertissement, want in de Middeleeuwen executeerde de Friese hoofdstad hier zijn misdadigers. Een vorm van lering ende vermaak die gelukkig al erg lang is afgeschaft. Het luisteren naar Amonia Caramel is absoluut geen straf, want onder de uitdagende omstandigheden werd een heerlijke show gegeven.
Amonia Caramel is ontstaan uit de her kennismaking van Sarah Dekker, die solo op het podium staat als Moonloops en Cath Harryvan de inspirerende frontvrouw van Bad Luck Baby. In een verleden waren het vage kennissen, maar rond 2019 ontstond er alsnog een vriendschap toen beide samen aan het schrijven sloegen en er ook muzikaal een krachtige connectie was. Inmiddels stond het duo op tal van podia, nadat enkele jaren geleden een eerste EP verscheen met dromerige dagboekpop met inspiratie uit de folk en Americana. Mooie stappen werden gezet, zoals de Popronde en de band stond op Eurosonic / Noorderslag. Nu staat na het Fries Straatfestival het vizier op Simplon in Groningen. De band, het duo is inmiddels uitgegroeid naar een formatie van zes personen, zal begin juli daar het debuut album presenteren. Een fraaie mijlpaal voor wat inmiddels de dagboekpop ontgroeid is en heerlijke Americana pop is geworden met een nadruk op prachtige harmonieën.
Paraplu’s gingen dicht en mensen schuifelden dichter bij de Amonia Caramel tent als het droog is en de show gaat beginnen. Dekker en Harryvan hebben niet de hele band, maar alleen een gitarist, meegenomen en laten dit regenrespijt niet verloren gaan, maar onmiddellijk wordt prachtig ingezet met de uitstekende harmonieën die de formatie meer dan wat dan ook kenmerken. Een voorbeeld van de ontwikkeling die Amonia Caramel heeft doorgemaakt is ‘Robin’ dat als tweede op de rol staat. Een nummer met een dagboekromantiek onderwerp, maar uitbundig en volwassen gebracht, met tweestemmige zang en lekker het tempo erin, wordt het erg mooi. Het prima ‘Write Me Down’ dient even als ijkmoment. De zang was direct spot on, maar nu is het even zoeken, het duo treft elkaar weer en dan is het ook onmiddellijk prachtig, waarbij de elektrische gitaar hier de zang niet alleen ondersteund, maar ook aanvult. Het is al mooi, maar ‘Desert’ steekt daar dan nog weer bovenuit. Een zwoele Americana sound en erg intens gebracht. Op een leuke, vaak informatieve en uitnodigende manier worden de liedjes door Dekker en Harryvan aan elkaar gepraat. Nu en dan is dat inhoudelijk, maar ook vaak informatief of gewoon een praatje. Muzikaal, als nu en dan toch weer een spatje regen valt en de ten toon gestelde vorige EP het zwaar heeft in de wind en het hemelwater, blijft het hoogstaand. Mooi is ook de aantekening bij ‘Dear Hollywood’ rustig met een wisselende leadzang en prima progressie, zoals eigenlijk de hele set prima in elkaar is gestoken. Prachtig is dan ‘I Don’t Need It’. Naast ‘Desert’ is het nieuwe ‘End of the World’ het mooiste van de middag. Een nieuw nummer, ingetogen en heel gevoelig gezongen met weer die uitstekende harmonieën. Die zang wordt nog eenmaal geëtaleerd in het afsluitende ‘Breakfast on the Road’, ook kersvers en rustig, maar waar gedurende het nummer de stemmen van beide in de overdrive gaan en het steeds uitbundiger wordt. Dit was reclame voor die nieuwe plaat die ook ‘Breakfast on the Road’ gaat heten. De weergoden keken het welwillend aan en als de laatste noot is gespeeld begin de regen weer heftiger dan te voren en werd menig biertje aangelengd met regenwater.