Loading...
Recensies 2018

Niet één maar twee versies van Ashley Heath bij Europees debuut

STEENDAM – Haar eerste muzikale stappen deed Ashley Heath thuis in North Carolina in de Verenigde Staten in de plaatselijke Marching Band en daar kreeg ze haar bijnaam Goldie vernoemd naar de actrice Goldie Hawn. Haar eerste Europese muzikale stappen zetten Ashley Heath, niet te verwarren met de gelijknamige wijk in Londen, op het podium van Peter en Leni in Steendam. Eigenlijk kreeg je daar twee artiesten. De grappige, vermakelijke, maar erg goede zangeres die in haar enthousiasme buitelde door aankondigingen, als argument om lied te zingen “wouldn’t it be hilarious” gebruikte en dan een liedje zong over oudtante Lucille uit Nashville of over gitaren en meisjes en hoe moeilijk dat kiezen was, maar dan was er ook nog die andere fenomenale zangeres die volledig in haar zone en met totale focus de meest schitterende en indringende bluesliedjes zong op een prachtige manier. Al in de opening ‘I Remember’ waar de nog zenuwachtige naar haar stem zoekende en stuiterende Heath begon, zag je halverwege de andere Ashley Heath indalen. Een fysiek proces. Haar ogen gesloten liet ze zich overnemen en werd ze haar liedje. Dat werkte in de eerste set enorm goed. Die focus trok ze door in de prachtige blues ‘Kansas City’ van Albert King, het rustige bedaarde ‘A Different Stream’ over hoe in een relatie soms ineens tegenstrijdige belangen voor spanning kunnen zorgen en het krachtige en erg intens gezongen ‘Maybe’. Een fabuleuze stem met een lichte heesheid, maar toch ook helder die subtiel uit de hoek kon komen, maar ook met volume en steeds met veel zeggingskracht. Haar gitaarspel waarmee ze zichzelf ondersteunde was degelijk en mooi, hoewel op momenten ook even zoekende. Thuis in de Verenigde Staten treedt Ashley Heath op met haar begeleidingsband Heathens, nu stond ze er alleen voor muzikaal. Naast mooie bluesnummers kwam er ook prachtige Americana voorbij, zoals het Lucas Nelson, zoon van Willie, nummer ‘Runnin’ Shine’ en het politiek geladen ‘Same Ol’ Blues’ dat het hoogtepunt was van de eerste set. Die ze vervolgens sterk afmaakte met een liedje over ouder worden, het mooie vlotte bluesy ‘I Got Time On My Mind’ en de schitterende Ryan Adams cover ‘Give Me Something Good’. In de tweede set slaagde Heath er niet in die focus altijd vast te houden. Ze wisselde erg mooie nummers af als de Bonnie Raith song ‘Papa come Quick’ en de fantastische uitvoering van ‘Big City’ van Aaron ‘Woody’ Wood met grappigere nummers, waarin haar focus wat minder was, maar haar vermakelijkheid niet af nam. Hoogtepunt nu was ‘Borderline Blues’ een prachtig eigen liedje. Ashley Heath heeft een goed oog voor andermans nummer die ze prima zich eigen maakt, maar door het aantal deed ze toch haar eigen prachtige werk te kort. Haar enthousiasme voor dit Europese deed haar tegen het einde uitroepen dat dit wel een “Very succesful first show in Europe” was. Die conclusie onderschrijven we graag, hoewel de focus daarna wel definitief weg was met Simon & Garfunkel cover ‘Slip Sliding Away’ en haar eigen popsong ‘My Sweet Love’. Steendam omarmde Ashley Heath, Europa volgt vast.