BERLIJN – De eerste tonen van haar laatste album ‘Fragmente’ laten je in dubio. Voorzichtig pianospel geven nog de mogelijkheid dat je linksaf naar klassiek of rechtsaf naar singersongwriter of zelfs heavy metal kunt afslaan. Maike Zazie is een Duitse pianiste en componiste die de grens tussen klassiek en pop opzoekt. Het is niet eenvoudig om haar te pakken te krijgen, maar vlak na de jaarwisseling lukt het dan eindelijk in een uit gefeest Berlijn waar de dagelijkse realiteit van 2019 weer wordt opgepakt. Ze kijkt monter vanaf de andere kant van de tafel, nadat ze een goed nieuw jaar heeft gewenst en zich verontschuldigde voor al het op onthoud. De drukte van het bestaan van een muzikant. In haar agenda staat in ieder geval al Eurosonic, waar ze zich op 17 januari in het Grand Theatre in Groningen zal presenteren.
Pianoscapes en sonische literatuur, zo benoemd Maike Zazie zelf haar werk, waarmee ze zich op Eurosonic zal laten horen. “Ik wil meer mensen bereiken met mijn muziek en mijn gedachtegangen”, stelt de Duitse als we haar vragen naar haar doelen op Eurosonic “en hopelijk wat meer shows spelen nadien. Ik ben heel stil geweest op het podium de laatste jaren, ik heb voor afgelopen zomer in tijden geen shows gedaan.” Haar aandrang tot optreden is terug. Zazie kijkt open als we haar vragen naar wat haar beweegt om nu weer dat optreden op te zoeken. “Ik zou zeggen mijn innerlijke zelf vind zijn weg naar de wereld buiten mij. Mijn gedachten zijn bedoeld om onderdeel uit te maken van een artistiek en filosofisch discours en het is geweldig als andere mensen zich terugvinden in mijn muziek. Ik ontdek mezelf in de buitenwereld en de buitenwereld ontdekt zichzelf in mij. Delen van ons, hopelijk, smelten samen……”, laat ze even een stilte vallen. Om daarna over Eurosonic te vervolgen: “Ik speel in het Grand Theatre een piano en zang set met oude liedjes van mijn debuutalbum ‘Regen:tropfen’, van mijn huidige album dat deze zomer uitkwam ‘Fragmente’ en het album dat ik dit jaar wil uitbrengen volgens planning met mijn platenmaatschappij 7K!.”
Nu ze haar albums toch ter sprake brengt is dat het volgende gespreksontwerp. Haar laatste album ‘Fragmente’ is prachtig en intrigerend in zijn rust en diepe emoties en nu en dan schuurt het enorm. Het is soms instrumentaal, soms gesproken, soms gezongen werk waarin literatuur en muziek elkaar vinden. ‘Fragmente’ is geschreven aan het einde van een love story. Het was onderdeel van mijn rouwproces en heeft me geholpen om mijn gedachten te ordenen en afscheid te kunnen nemen…..”, beleeft ze zichtbaar nog eens die tijd, om dan door te gaan over het literaire aspect van haar werk. “Mijn muziek is literatuur en literatuur zit in mijn muziek. Sound is tekst en tekst heeft een sonisch component.”
Vanzelfsprekend komt het onderwerp dan op het schrijven van haar liedjes. “Ik zou zeggen dat de inhoud van mijn liedjes meer introvert zijn, meer gericht op het innerlijke leven, op filosofische kwesties, maar soms krijgen ze een politieke lading, zoals in één van mijn nieuwste liedjes ‘In mir tobt ein Kind’, een song over het kind in mij en het gevoel opgejaagd te worden door de moderne maatschappij. De tijd schijnt sneller en sneller te stromen en wij mensen moeten steeds productiever en effectiever worden. Kinderen leren dit al erg jong op school en verliezen daarmee een deel van hun jeugd op te jonge leeftijd. Het ontbeert aan tijd om te spelen, want vaak hebben ze al een agenda vol met zaken van school. Mijn liedjes schrijf ik geheel verschillend. Soms komt eerst de tekst en dan de piano en daarna de rest. Mijn laatste album ‘Fragmente’ was voor het grootste deel een collage van pianofragmenten die op de computer zijn ontstaan. Het nieuwe album waar ik nu aan werk is juist weer meer gebaseerd op tot in de details uitgeschreven pianostukken. Maar er zijn ook stukken bij die tot stand kwamen door improvisaties. Door de bank genomen zijn het de zang en de piano die eerst komen en als ik die heb opgenomen dan transformeer ik ze op de computer tot gedetailleerde sound collages.”
Met haar opmerkingen over de jeugd en de tijd die ontbeert zet Maike Zazie de deur open naar haar eigen jeugd en hoe dat bij haar zat. “Mijn vader is ook muzikant”, klinkt het verheugd. “Niet een professionele, maar hij speelt in verschillende bands en diverse instrumenten. We hadden vroeger een grote piano staan midden in de huiskamer en mijn beide ouders speelde op die piano liedjes waar ze bij zongen, voor zichzelf of voor mij als klein kind. Ik luisterde waarschijnlijk al naar hen toen ik nog bij mijn moeder in de baarmoeder zat…”, lacht de artieste. “Het heeft me meegegeven dat ik nu, al hoewel ik ben geïnteresseerd in heel verschillende uitingen van kunst en altijd op zoek ben naar verschillende manieren om me creatief te manifesteren, het denk ik van nature is dat ik mezelf het beste weet uit te drukken in de pracht van muziek.”
Dan wijdt Zazie verder uit over haar reis naar het artiestendom. “Eerst ben ik literatuur gaan studeren, onder andere in Zweden, maar hoewel boeken en woorden erg belangrijk voor me zijn, voelde ik me nooit thuis in de wereld van de wetenschap. Ik wist al snel dat ik nooit als wetenschapper of journalist zou werken of wat mijn mede studenten dan ook voor dromen hadden qua beroepskeus. Op het moment dat ik heel intensief werkte aan mijn debuutalbum ‘Regentropfen’ realiseerde ik mij dat ik veel gelukkiger was dan toen ik studeerde” …..laat ze een stilte vallen. “Ik moet gewoon creatief zijn. Ik schreef al poëzie sinds de basisschool, maar om alleen maar achter mijn bureau te zitten en te schrijven, dat leek me ook erg eenzaam. Als muzikant kan ik mijn werk combineren met tekst en geluid. Ik ben in staat om werelden te schapen door de muziek en voor mij is dat veel speelser en levendig dan als ik uitsluitend zou schrijven.” Lang woonde Maike Zazie in Zweden voor ze terug ging naar Duitsland. We vragen haar of haar Zweedse jaren haar gevormd hebben. “Nee, niet meer. Ik heb nog veel vrienden in Scandinavië, maar het is inmiddels tien jaar geleden dat ik daar studeerde. Mijn taal is Duits, mijn gedachten zijn in het Duits, ik denk niet meer in het Zweeds zoals ik wel heb gedaan.”
We eindigen zoals haar leven begon, met de piano. Het is het instrument dat de soundtrack van Maike Zazie haar leven is tot nu toe. “Ik hou niet van het geluid van de piano als het te hard en helder is”, schokt ze. “Iedere piano is niet hetzelfde. Voor mij is de piano het meest intense instrument, neem ik aan. Je hebt een immense reikwijdte aan sound. Het kan heel licht klinken en doet je denken aan een klokkenspel of een bel en het kan erg diep en donker klinken als de bas. Mijn piano heeft een erg intense bas en klinkt erg warm. Het is fascinerend dat ik soms denk een heel koor te horen in piano akkoorden. Ik hou er van om te luisteren naar de boventonen als het koor stil valt……”
Met het stilvallen van het koor valt ook Maike Zazie stil, maar op 17 januari in het Grand Theatre in Groningen weer te horen zijn als ze haar showcase van moderne klassiek en sonische soundscapes op haar piano speelt tijdens Eurosonic.