DRACHTEN – Het lag niet aan de inspanningen van Lenny Monsou met zijn band, maar Simmerdeis stond erbij en keek ernaar. Het was prima show, dus het gros bleef gewoon staan kijken, maar echt los kwam de show ook niet en alleen vlak voor het podium resoneerde de muziek echt, hoewel dat ook niet werd geholpen door de lelijke hekken massa vlak voor het podium. In de eerste helft van zijn show probeerde Monsou die connectie met de mensen te maken, maar in de tweede helft volgde de acceptatie dat dit vandaag voor een deel niet helemaal zijn publiek was en werd het professioneel en met inzet uitgespeeld, vooral voor hen die wel gegrepen werden door de liedjes op het festival in het Slingepark in Drachten. Altijd een risico, want je weet nooit of er liefhebbers zijn van de rock en glamrock die Monsou te bieden heeft. Vooraan bij het podium dus de mensen die dat wel waren en heerlijk de show beleefden. Een leeg middenveld en daarachter de mensen die het gebeuren ondergingen, vermaakt werden, maar niet de behoefte voelden om naderbij te komen. De show bleef daar tussen een beetje hangen.
De muziekbezoeker die een zekere leeftijd heeft bereikt zal vast nog wel eens een live show hebben gezien of in de disco hebben gedanst op de muziek van de Time Bandits. De formatie rondom Alides Hidding en drummer Jean Monsou. Jean Monsou was tevens de drummer van de bands Jeany’s Wild Obsession en Moonflower, waarin zijn echtgenote zangeres Angeline Monnette Van Rossum de frontvrouw was. Een keur aan muzikale genen die zijn doorgegeven aan een nieuwe generatie. Zoon Daniel Monsou is ook drummer en gitarist geworden. Hij speelt met zijn vader en moeder als gitarist in de formatie The Time Travellers en als drummer in de band van zijn broer Lenny Monsou. De laatste studeerde voor een loopbaan in de muziek op de Herman Brood Popacademie en hierna vormde hij zijn band. Sindsdien laat hij enorme haast en ambitie zien. Nog voor er muziek was uitgebracht stond Monsou al op Noorderslag, tekende hij een platencontract en bracht vervolgens zijn eerste single uit. Het leverde hem mooie festivalplekken op, een voorprogramma bij S10 en de nodige aandacht in de media. Eind 2024 werd de EP ‘Idolizer’ uitgebracht en dat vestigde zijn naam nog meer. Wederom Eurosonic / Noorderslag en het werd steeds internationaler toen Gavin James hem als voorprogramma vroeg. De eerste shows over de grens werden gespeeld en als voorlopige kersen op de taart het showcase festival The Great Escape in Brighton, een show in Simplon in Groningen en in één weekend Simmerdeis in Drachten en Concert at Sea. De band gaat hierna even een stapje terug, want als rechtgeaarde Nederlandse formatie moet je je vak aanscherpen via de Popronde en optreden met het publiek op je lip in uitdagende omstandigheden.
Op het Simmerdeis podium opende Lenny Monsou met ‘I Want It All’. Een krachtige opening die veelbelovend was. De zonnebril kwam af voor ‘Stronger’, wat ook een lekkere krachtige zong was, mede door het rockende drumspel van Daniel Monsou, welke in dit nummer kon excelleren. Naast de band had Monsou twee achtergrondzangeressen meegenomen naar Drachten. Opmerkelijk was het verschil in uitstraling tussen beide en de rest van de band wat geforceerd leek en daardoor niet echt in het voordeel werkte, een punt waar over mag, eigenlijk moet, worden nagedacht, maar beide dames speelden muzikaal een belangrijke rol. ‘Call My Friends’ was zo’n song waarin dat bleek. Monsou was sowieso met zijn kenmerkende kopstem lekker aan het zingen in dit nummer en dat kreeg een hele fijne ondersteuning op een manier die daar echt nog wat aan toevoegde. Het nummer kende een mooie progressie en werd steeds krachtiger. Fraai in het contrast was daarna ‘Never Fall in Love’. Het lied begon heel gevoelig en kwetsbaar, maar werd steeds energieker en het publiek werd gevraagd mee te zingen. Na dit nummer probeerde Monsou het gat te overbruggen door de mensen die van ver toe keken te vragen om dichterbij te komen. Dat had eigenlijk al na het eerste nummer mogen gebeuren. Monsou is een prima verteller op het podium. Na het catchy ‘Roma’, vertelde hij voor ‘Brother’, dat hij veel hield van zijn broer en voor hem dat liedje had geschreven. Een mooie gevoelige ode, waarin de zang weer lekker tot zijn recht kwam, net als in het meer uptempo ‘Fucked It Up’. In zijn Lana del Rey shirt gaf de jonge artiest een energieke show, soms geholpen door beide zangeressen als die naar voren stapten en meeswingden wat extra energie opleverde. Soms was er ook even een moment van verstilling, zoals in ‘Girlfriend’ met bijna iedereen van het podium en alleen een zangeres en Monsou achter de toetsen. Daarna ging weer stevig met onder andere het fraaie ‘Rockstar Alibi’, om dan weer een heel andere kant te laten zien met het fantastische ‘Telephone’, wat hij solo begint voor de rest van de band bijval en de stevigheid om hoog stuwt. Nog zo’n mooie song met ‘Idolizer’ dat lekker robuust is met prima baswerk van Onne Roncken en nog een lekkere uptempo uitsmijter. Een prima gevarieerde show, waarin Monsou toont heel veel potentie te hebben, met goed in het gehoor liggende songs en een prettige energie, maar waar ook best nog her en der wat puntjes op de i mogen en moeten worden gezet.