GRONINGEN – Zo maar even wat namen droppen. Meshell Ndegeocello speelde met The Rolling Stones, speelde met Madonna, Sinead O’Conner, Chaka Kahn, Lizz Wright, John Mellenkamp, The Blind Boys of Alabama, Alanis Morrisette, Marcus Miller en Indigo Girls. Haar muziek werd gebruikt in films als ‘How Stella Got Her Groove Back’, ‘Lost & Delirious’, ‘Batman & Robin’, ‘The Best Man’, ‘Higher Learning’ en ‘Down in the Delta’. Beide opsommingen zijn verre van compleet, maar het maakt wel duidelijk dat de in Berlijn geboren Amerikaanse bassist een relevante en veelgevraagde muzikante is, die werkt met de top van de muziek industrie. Het muziekfestival Rockit, voor jazz en beyond, was er in geslaagd om haar te inviteren voor deze editie en uiteraard was het hoofdpodium voor haar en haar band gereserveerd.
Na het volgen van een muzikale opleiding en een verhuizing naar New York nam Meshell Ndegeocello thuis in de intimiteit van een slaapkamer een demo op. De platenmaatschappij van de Madonna pikte het op en het zeer succesvolle ‘Plantation Lullabies’ werd aan de wereld gepresenteerd. Voor ze onder eigen naam haar werk uitbracht, maakte ze deel van verschillende bands, waarvan Living Colour de bekendste is. ‘Plantation Lullabies’ was de eerste van velen. Na haar debuut in 1993 verschenen in de vorige eeuw nog ‘Peace Beyond Pasion’ en ‘Bitter’. De laatste jaren na een gestage stroom albums, ze is het tiental al overstegen, zijn ‘The Omnichord Real Book’, ‘Red Hot & Ra – The Redhot City’ en als laatste dit jaar ‘No More Water – The Gospel of James Baldwin’ verschenen. Een rijk oeuvre, dat eigenlijk niet in een genre aanduiding te vatten is, maar neo-soul zou de lading dan nog het beste dekken, met invloeden van jazz en R & B, helemaal als je al haar activiteiten, samenwerkingen en muziek voor andere doelen hierbij optelt. Een muzikante die eigenlijk zelden in een hitparade te vinden is, maar toch een enorme invloed heeft en een rijke stoet aan fans.
De band stelde zich op het hoofdpodium van Rockit op, maar vooraan op het podium bleven wat stoelen leeg tijdens het intro. Al snel namen Meshell Ndegeocello en zanger Justin Hicks deze plaatsen in. De soulzanger profiteerde van Ndegeocello’s muzikale kennis, door haar zijn laatste werk te laten produceren en nu was hij mee op tour met haar als voornaamste vocalist. Rustig ging het intro over in ‘Travel’. Een rustig begin om even kennis te maken met de band voor het steeds mooier werd. ‘Eyes’ bleef ook ingetogen, maar met ‘On The Mountain kwam er langzaam wat vaart in. Een nummer dat rustig begon, maar steeds meer in tempo won en opzwepender werd en lekker fel eindigde. Het was de lange mooie aanloop naar een prachtig middenstuk, dat van start ging met ‘Down at the Cross’. De gitaar en drums combineerden hun krachten voor een prima intro, waarna Meshell Ndegeocello bewees ook een pracht van een zangeres te zijn. In de meeste nummers was het echter Justin Hicks die het zware vocale werk voor zijn rekening nam en concentreerde de naamgeefster zich op haar fenomenale en inventieve bas spel. Die schoonheid hielden ze vast in ‘Pride II’ dat al uitgesproken scherp begon en alleen maar intenser en feller werd en zo veel indruk maakte. Het feit dat beide hoofdrolspelers, ingepakt in een dikke jas en muts, vaak zaten en slechts nu en dan opstonden was een versterking van de ingetogenheid en dat deed het optreden niet altijd goed. Het bleef daarmee wat statisch op zo’n enorm podium. De introducties waren kort en bleven wat oppervlakkig. Dat was jammer, want de meeste nummers kwamen van haar laatste album en dat snijdt belangrijke thema’s aan over gelijke rechten in de Verenigde Staten. De muziek was echter prachtig en vulde de zaal, maar mensen die wat meer actie verwachten trokken al snel verder. Wel jammer was dat het spoken word van het album ontbrak. De donkere drums van ‘Another Country’ waren imponerend in een wat vlotter nummer. Prachtig was de afsluiting met eerst ‘Love’ en vooral het schitterende ‘Hatred’. Er bleek nog veel tijd over nadat de setlist was uitgespeeld. Twee toegiften, met onder andere het trage kleine ‘The 5th Dimension’ en nog een ;prachtig opgebouwde uitsmijter. Een heel fijn concert, dat misschien nog beter tot zijn recht was gekomen in een intiemere setting.