GRONINGEN – “I Can See You!” Frontvrouw en vocalist Faye O’Rourke van de Ierse band Soda Blonde maakt vanaf het Noorderzon podium duidelijk dat het massaal opgekomen publiek op een mooie zomeravond in het Noorderplantsoen niet alleen letterlijk wordt gezien, maar ook de support, het participeren en het enthousiasme diep wordt gevoeld en gewaardeerd. Het is de eerste keer dat de band in Groningen staat en onmiddellijk is er een sterke connectie tussen de Noorderzonners en bezoekers uit Dublin. Naast O’Rourke bestaat de formatie uit gitarist Adam O’Regan, bassist Donagh Seaver O’Leary en drummer Dylan Lynch. Het wordt een late zomeravond om niet snel te vergeten.
In de annalen van de muziek staat 2019 als oprichtingsjaar van Soda Blonde. Her viertal speelde echter al veel langer met elkaar. In de jaren daarvoor speelden ze alle vier in de band Little Green Cars en na het uiteenvallen van die formatie ging het kwartet verder onder een andere naam. Belangrijkste reden was dat er binnen de band verschillend werd gedacht over de richting die men artistiek zou inslaan. Het viertal dat Soda Blonde vormde zag meer in alt-pop of cinematic-pop met meer gebruik van elektro, waar Little Green Cars eigenlijk altijd in de Indie rock hoek heeft gezeten. Het eerste tastbare resultaat was de EP ‘Terrible Hands’ die nog datzelfde jaar verscheen en nog net voor de wereld op slot ging door de pandemie kon Soda Blonde nog enkele prima ontvangen concerten geven. Amper een half jaar later, maar in een heel andere wereld werd een tweede EP ‘Isolation Content’ uitgebracht. Als de wereld weer open gaat is er geen tijd te verliezen. Met de albums ‘Small Talk’ uit 2021, waarbij gaat over persoonlijke groei, het evenwicht tussen werk en privé en gebroken harten als twintigers en de opvolger ‘Dream Big’ uit 2023 vestigt Soda Blonde de naam van één van Ierlands meest spannende bands te zijn met de prachtige teksten van O’Rourke en de heldere en innovatieve muzikale keuzes welke de formatie maakt die de groei en ontwikkeling van de band onderlijnen en vormgeven. Met deze laatste plaat onder de arm duikt het gezelschap op in het Noorderplantsoen.
Bij het eerste nummer dringt zich even de gedachte aan Kate Bush op bij de zang van Faye O’Rourke. ‘Dream Big’ heeft een hint van Bush, maar is ook een prachtige song om zo’n avond mee te beginnen met een fijne afwisseling tussen die fijne zang en de stevige sound. Een prima kennismaking die vlot verder gaat in ‘Midnight Show’, voor het tijd is om het publiek te verwelkomen. Dat is mooi op tijd voor het eerste hoogtepunt ‘Bad Machine’. Een lekker intro, waarna O’Rourke eerst haar tekst uitspreekt voor ze wat ijler zingt en dat afwisselt met wat resolutere passages, wat een mooie dynamiek in het nummer brengt. In ‘Tiny Darkness’ voelt alles wat zwaarder mede door het drumwerk van Dylan Lynch dat een hoofdrol is toebedeeld in deze song. Het publiek heeft Soda Blonde inmiddels omarmt en laat zich mee nemen in intensiteit van het uptempo ‘The Dark Trapeze’, wat een voortreffelijke song is. Met een mooie intro van Adam O’Regan op toetsen en toenemende vlotheid. Mooi contrasterend volgt dan het ingetogen ‘Holy Roses’, dat langzaam aan stevigheid wint. Een aantal nummers achter elkaar van de debuutplaat ‘Small Talk’ en een reclamespot voor dit album dat wordt afgesloten met ‘Small Talk’, dat zich prachtig weet uit te bouwen, met aansprekende zang. Dan tapt de band weer uit het ‘Dream Big’ vaatje met het rustigere ‘Less Than Nothing’ dat goed bevalt, maar blijft beide albums mixen op de setlist, want hierna komt ‘Swimming Through the Night’ dat fijn de vaart er in heeft en deels vierstemmige harmonieën dat te vinden is op ‘Small Talk’ en het fenomenale ‘Why Die for Danzig’ van ‘Dream Big, dat prachtig is in de intensiteit en rustig de tijd krijgt om de emotie te pakken. Het nummer wordt ook aangegrepen door Soda Blonde om een shout out te doen en aandacht te vragen voor de situatie in Palestina, wat op instemming kan rekenen van het publiek. O’Rourke toont zich deze avond een prima frontvrouw, maar inhoudelijk laat ze nauwelijks een licht schijnen over de liedjes, maar haar verhalen zijn om het publiek te betrekken of praktische zaken, zoals het voorstellen van de band. Wat dat beftft vertrouwd ze op de integere en transparante lyrics van de liedjes. Na het mooie ‘My Fist Name’ sluit de formatie keer sterk af met ‘In the Heat of the Night’ dat fijn aanzwelt. Groningen is echter nog niet klaar met Soda Blonde, de ovatie stelt het afscheid nog even uit en met twee toegiften sluiten de Ieren dan alsnog af, waarbij het hele Noorderplantsoen meezingt met ‘Going Out’. Een uitstekende kennismaking met deze band en hopelijk vinden ze snel hun weg terug naar Groningen.