NASHVILLE/GRONINGEN – Ze schreef liedjes voor tal van artiesten. Etta James, Neil Diamond en de met een liedje van haar een Grammy winnende Martina McBride. Zelf is ze ook een fantastische zangeres en deelt regelmatig het podium met de voorhoede van de folk met artiesten als Eliza Gilkyson en Mary Gauthier. De Nederlandse tour van Gretchen Peters start binnenkort. In Nashville kijkt ze vooruit, maar nu haar leeftijd toch wat begint te stijgen ook vooral terug met haar mooie album ‘Blackbirds’. Op 20 oktober doet Peters, in 2014 opgenomen in de Nashville Songwriters Hall of Fame, De Oosterpoort in Groningen aan. Een unieke klans om deze vakvrouw van de buitenklasse aan het werk te zien.
Het afgelopen weekend stond Peters op het podium met Mary Gauthier en Eliza Gilkyson. Een feestje met drie zeer aansprekende dames op het affiche. “Ik denk dat we allemaal bewonderaars zijn van elkaars werk, wat een prachtig begin is van een samenwerking. Ik mag vlakbij zitten bij deze twee artiesten en kan zien hoe ze werken. Het is een verbazingwekkend iets. Ik heb veel geleerd door te kijken. Van Eliza het gemak waarmee ze op het podium staat en van Mary hoe ze uitgaat van haar eigen kracht en nog zoveel meer. Beide zijn niet alleen geweldige liedjesschrijvers, maar ook opwindende artiesten.”
Een ander kenmerk van deze die dames is dat ze niet meer piep zijn. De kilometers op het podium zijn gemaakt en jaren beginnen te tellen. Tijd om ook eens achterom te kijken. Gretchen Peters constateerde dat het vooral manlijke artiesten zijn die in hun werk als thema hebben ouder worden, afscheidnemen en de dood. Voor vrouwen is het, net als bijvoorbeeld in de film, een taboe om hierover te zingen. “Persoonlijk heb ik dat aangepakt door het te onthullen voor wat het is. Ik heb het recht in de ogen gekeken en voor de frontale confrontatie gekozen. Zo ben ik. Als je me vertelt dat een bepaald thema of onderwerp taboe is, dan is dat waar ik me op focus”, klinkt het strijdlustig. “Dat is onweerstaanbaar voor me. Ik denk dat het beschamend en bijzonder schadelijk is dat we zo’n cultureel bepaalde verwachting hebben dat vrouwen of hun leeftijd moeten zien te verbergen en er oneerlijk over moeten zijn of dat vrouwen simpelweg uit beeld verdwijnen als ze 50 worden. Het is niet zo dat ik buitengewon dapper ben dat ik er openlijk over spreek. Ik heb bij mezelf bedacht dat ik dit kon onderzoeken en gebruiken in plaats van me voordoen als ‘iets’ wat ik niet ben. Waarom er niet in openheid over praten. Er zijn vast andere vrouwen, maar ook mannen, die ook door zo’n proces gaan en dit herkennen. Dit gaat ook terug naar het idee dat liedjes eigenlijk beginnen als gesprekken met mezelf. Ik ben niet anders dan iedereen. Ik heb conversaties met mijzelf over ouder worden en doodgaan. De kans is groot dat deze gesprekken hun weerklank vinden bij andere mensen.”
Werd haar vorige album uit 2012 ‘Hello Cruel World’ al gezien als het hoogtepunt van haar loopbaan, met ‘Blackbirds’ leverde Peters nogmaals een hoog gewaardeerd album af. Centrale thema hierbij is ouder worden, doodgaan en hoe hiermee om te gaan. Een veranderende thematiek en aanpak. “Mijn aanpak van dit soort projecten laat de laatste jaren meer ruimte voor het onbekende. Toen ik begon als artiest had ik de behoefte om alles te controleren in de studio. Ik wilde een concreet idee hebben wat ik wilde bereiken en wat er nodig was om dat doel te bewerkstelligen. Nu sta ik meer open voor het toeval. Ik probeer me te omringen met muzikanten die ik vertrouw en die mij begrijpen als artiest en laat ze dan hun ding doen. Ik heb ontdekt dat met deze aanpak in de muziek er altijd prachtige onverwachte resultaten zijn die ik vooraf nooit had kunnen bedenken.” Ze gaat verder over de thematiek van het album. “Mijn eigen gevoel van sterfelijkheid en van een aantal anderen in mijn omgeving was op dat moment erg een onderdeel van mijn wereld toen ik het album schreef. Als je op een bepaalde leeftijd komt is het onvermijdelijk dat je in toenemend tempo vrienden en familie verliest. Dat er rouw is en het besef dat de tijd voorbij gaat. Het besef groeit dat het leven niet meer eindeloos is. Voor mij was dat een diep en rijk onderwerp, maar ook een onderwerp dat me bang maakte. Precies het onderwerp waar ik als schrijver me in kan vastbijten. Ik denk niet dat dit thema nu nog het enige thema is waar ik me mee bezig ga houden, omdat ik nu een bepaalde leeftijd heb bereikt. Ik weet eigenlijk nooit wat mijn interesse gaat pakken tot het zover is. Mijn liedjes beginnen meestal met woorden, hoewel dat wel kan verschillen per lied. Over het algemeen is het een titel, een strove of een idee. Ik maak ook geen onderscheid tussen de liedjesschrijver en de artiest die het liedje opneemt en op het podium speelt. Voor mij is dat precies hetzelfde. Je kunt een liedjesschrijver als Paul Simon of Joni Mitchell of Bob Dylan, niet scheiden van diegene die je hoort op het album of die het liedje live speelt. Dat waren toch artiesten die ik bewonderde en probeerde na te volgen. Ik denk dat al deze rollen onderdeel zijn van het artiest zijn. Ik ben zelf altijd op zoek naar dat moment als er niets meer is tussen het publiek en mij en we eigenlijk alleen bestaan in het liedje. Veel van wat ik doe daar moet je over nadenken of analyzeren en redigeren. Een live optreden is er op dit moment, nu. Het mooie is dat zo’n concert van nature vergankelijk is. Het is niet altijd mogelijk om dat stadium te bereiken, maar als je jezelf kan verliezen in de muziek, als gebeurt is er niets mooier dan dat.”
Nog even terug naar waar het allemaal begon. De dagen dat Gretchen Peters zich vormde tot de artiest die ze vandaag is. “Ik groeide op met folk muziek. Het sprak me enorm aan dat ik met alleen een gitaar een liedje kon vertolken. Ik leerde spelen toen ik zeven jaar was en werd verliefd op de woorden. Ik luisterde naar Bob Dylan, Joni Mitchell, Leonard Cohen en Simon & Garfunkel. Later ontdekte ik de country muziek. Ik heb altijd gevonden dat country en folk neefjes zijn van elkaar. Bij beide draait het om het vertellen van een verhaal. Ik ben opgegroeid in New York tot ik dertien was. Daarna zijn we verhuisd naar Colorado, wat muzkaal gezien een grote invloed op me had. Mijn diepste muzikale wortels zitten in New York toen ik kind was en de Greenwich Village folk scene vlakbij was waar wij woonden. Mijn oudere zus bracht Bob Dylan platen mee naar huis. In Colorado ontdekte ik country-rock zoals, Gram Parsons en de Flying Burrito Brothers. Via deze hippie bands ontdekte ik old-school country music. Nashville waar ik al lang woon, beschouw ik als mijn post-graduate studies. Hier heb ik de fijnere punten van het liedjesschrijven onder de knie gekregen. En geleerd hoe ik eigenlijk naar een liedje moest luisteren in de eerste jaren dat ik hier woonde. Alle drie deze plaatsen waren enorm belangrijk voor hoe ik me muzikaal heb ontwikkeld.”
Nog even informeren naar de plannen als straks de toernee is afgelopen. “Ik plan een retrospectief album op het moment met nieuwe opnames van oude liedjes. Daarnaast spelen er wel wat ideëen in mijn hoofd, maar eerst wil ik een lange periode van rust. ‘We’ve been hitting the road very hard for five years, with only time off to make a couple of records.”, aldus Gretchen Peters. Voor het zover is en ze van haar welverdiende rust mag genieten komt Gretchen Peters haar liedjes spelen in Groningen.