GRONINGEN – Al jaren is Lizz Wright één van de meest geliefde jazz zangeressen in Groningen. Als de Amerikaanse artieste op bezoek komt in de Martini stad kan De Oosterpoort eigenlijk bij voorbaat wel rekenen op een meer dan goed gevulde zaal. Nu als onderdeel van het Rockit festival was het dan ook geen wonder dat velen onder haar naam in het schema dikke strepen hadden gezet om haar optreden maar niet te missen. Dat is geen wonder, want Wright hoort al twintig jaar bij de meest gevierde Jazz vocalisten van deze tijd met een origineel ouevre, waain gedurfde zijstapjes niet ontbreken. Elizabeth LaCharla Wright zette in Hahira Georgia haar muzikale schreden in de kerk. Haar eerste solo album ‘Salt’ verscheen in 2003 en was een succes. Daarna bracht ze verschillende andere albums uit, waarin ze naast haar achtergrond in gospel en jazz ook pop en folk ruimte gaf en ze mixte tot een eigen geluid. Het resulteerde in albums als “Dreaming Wide Awake’ en ‘The Orchard’ terwijl ze op ‘Fellowship’nadrukkelijk haar gospel achtergrond vierde. Ondertussen bouwde ze ook en live reputatie op met prachtige concerten op. Haar laatste studioalbum was ‘Grace’ uit 2017, maar nu toert ze met ‘Holding Space’ een live album dat uitsluitend verkrijgbaar is bij de merch tafel. In Groningen stond die net buiten de grote zaal en binnen hoopte het publiek zich op om geen moment te missen van het optreden van Wright en, het gros bleef ook tot en met het einde. De bas van Ben Zwerin kondigde het begin aan van de show en ging over in het gospelachtige ‘I Remember I Believe’ op het moment dat de hoofdpersoon het podium kwam opgelopen, een mooie rustige opening, maar toch met passe gebracht. Op stoom kwam het optreden met ‘Sweet feeling’ dat vlot en krachtig even de spierballen liet rollen en haast vanzelfsprekend overging in het fantastische ‘Walk with Me’ met een heerlijk orgeltje uit de toetsen van David Cook. Naast Cook en Zwerin had Wright ook Adam Levy op gitaar en Ivan Edwards op drums bij zich. Lizz Wright valt op met haar prachtige stem. Een contra-alt en daarmee een heerlijk rustgevend geluid. Die rust straalt ze op het podium helemaal uit. De zangeres geeft optredens vol sereniteit en gratie, waarbij ze toch de emotie hard weet te raken en volop passie en emotie mee kan geven. Je merkt aan alles het plezier, maar ook de ervaring van 20 jaar op de bühne. Schitterend is die emotie bijvoorbeeld in de vertolking van de Neil Young klassieker ‘Old Man’. Niet een nummer waarbij je direct aan jazz denkt, maar Lizz Wright excelleerde in deze folksong en maakte er een prachtige eigen interpretatie van, waarbij, zoal ze zelf aangaf, de liefde tussen het nummer en haarzelf was gegroeid en inmiddels voelt het voor het publiek als een eigen nummer en het komt ook terug op ‘Holding Space’. De setlist gaf ‘Hit The Ground’ aan, maar de zangeres kuierde even langs haar bandleden en na wat vragende blikken werd dit nummer niet gespeeld, maar kwam hier het prachtige ‘Trouble’ van het album ‘Dreaming Wide Awake’ voor in de plaats. In haar introducties tref je dezelfde kalme overtuiging als in de rest van het optreden. Korte, maar prima introducties, waarbij ze nu en dan even wat langer de tijd nam, zoals voor ‘Old Man’ en voor ‘Chasing Strange’. Een nummer dat al langer niet was gespeeld, maar goed voelde voor Groningen, waar ze ook in een grote zaal met veel publiek het vertrouwen voelde dat ze ook prima een ballad kon brengen. Een zeer terechte keus, want ook dit was één van de hoogtepunten die naadloos overging in ‘I’m Confessing’. Afgesloten werd met de uptempo meeklapper ‘Freedom’ met een mooi drum intro van Edwards en als toegift het voortreffelijke soulvol swingende ‘I Made a Lovers Prayer’ met lekker rockende gitaar intermezzo’s van Adam Levy. Een uitstekend optreden van Lizz Wright die haar reputatie bevestigde en versterkte als uitstekende zangeres die vol gratie en met een prachtige magie haar publiek uitnodigt in haar wereld en meeneemt op de vleugels van haar liedjes.
Gracieuze Lizz Wright beklijft op Rockit
