GRONINGEN – Onopgemerkt scharrelde Lili Refrain een uurtje voor ze het podium op moest door de entreehal van De Oosterpoort in Groningen. In haar dagelijkse kloffie liep hier nog Liliana uit Rome, die haar vriend hielp met het opzetten van de merch en nog even de kans greep om met elkaar tijd door te brengen op een hectische toer door heel Europa. Niet veel later als het wat drukker werd verdween de Romeinse achter de schermen om daar haar metamorfose te volbrengen van de onopvallende vrouw naar de excentrieke uitgesproken Lili Refrain die als krachtige en onvermijdelijke podiumpersoonlijkheid de aandacht vraagt van haar publiek.
De timing voor het optreden is prachtig. De Italiaanse metal brass band Ottone Pesante heeft in Groningen een mooie schare fans, na enkele optredens in de stad. Juist als deze band bekend maakt dat ze op de single ‘Battle of Quadesh’ van een binnenkort te verschijnen album samenwerken met Lili Refrain staat deze ook geprogrammeerd in De Oosterpoort voor een show samen met Kalandra. De Italiaanse is al jaren een artieste die werk uitbrengt in eigen land. Afkomstig uit de band Gromki Dot, brengt ze sinds 2007 solo platen op de markt. In dat jaar verscheen de eerste van vijf studioalbums met ‘Lili Refrain’, twee jaar later gevolgd door het album ‘9’. Ongehaast brengt de Italiaanse daarna met tussenpozen werk uit. Na ‘KAWAX’ uit 2013 moeten de fans wachten tot ‘Ulu’ uit 2020 en ‘Mama’ uit 2022. Dat laatste album is een nieuwe afslag in haar artistieke ontwikkeling. De multi-instrumentalist voegt andere instrumenten aan haar repertoire toe en laat zich inspireren door meer ritualistische invloeden. ‘Mama’ staat dan ook voor de bron van elk leven en de drijvende kracht erachter. Voor wie zich alvast wilde oriënteren of gewoon al wat voorpret hebben, verscheen vlak voor de show in Groningen het live album ‘Live in London – Hammersmith Apollo’ dat nagenoeg het zelfde programma bevat als de show in De Oosterpoort.
De metamorfose was compleet. Krachtig met een beschilderd gezicht stond er direct een persoonlijkheid, Vanuit stilte liet ze de percussie langzaam aanzwellen voor ‘Ichor’. Synths voegden zich erbij en dan ijle plechtige zang, als of het niet in De Oosterpoort was, maar één of andere vreemde kathedraal. Prachtige zang, waarbij het een beetje opletten is niet te diep in de effecten te grijpen, maar het stoorde niet, integendeel het was rustig, maar met krachtige vocalen die imponeerden, Een binnenkomer die er mocht zijn. Met synths, gitaar, loop en percussie weet de Italiaanse een geheel eigen wereld te scheppen. Prachtig en betoverend. Het ging nagenoeg naadloos door in ‘Sangoma’ dat, met gitaar, haast een verlening was van het eerste nummer en samen werd een sfeer vol dramatiek geschapen die prachtig was. Soms folk, soms, in de zang, welhaast klassiek dan weer met elementen van metal en pagan stromingen. Rustig nam Lili Refrain hierna de tijd om het gebruik van de loop uit te leggen, waardoor het soms iets meer tijd vroeg om een nummer op te bouwen. Voor de rest waren er eigenlijk weinig aankondigingen, ook omdat veel van de songs eigenlijk hoofdstukken van een groter geheel lijken. Het tempo ging omhoog in ‘Mami Wate’ dat erg mooi was, met prima gitaar spel. Het spel zorgde voor een sterke urgentie. De vervaarlijke blikken en steeds zwaardere klanken brachten een gevoel van imminent gevaar. Het werd steeds krachtiger en mooier, want het spel vond zijn weerklank in de zang in dit lange nummer. Door heel fijn loop gebruik, werd het steeds gelaagder en voller, wat zorgde voor steeds meer diepgang en zeggingskracht. Het nummer was een voorbeeld van hoe je op het podium, met gitaar. Loop en synths iets heel erg moois op het toneel kan opbouwen. Het publiek keek deels gebiologeerd toe, terwijl een ander op haar mix van primitieve melodieën en moderne hulpmiddelen danste. Het mooiste had de Italiaanse voor het laatst bewaard. ‘Terra 2.0’ bevatte een mooie percussie lijn, waarop een chant tot leven kwam, tot alles aan stukken werd gescheurd door een ferme metal gitaar en een Oosterse synth melodie. Als je er in slaagt om onmogelijke zaken toch te verbinden, dan ontstaat er iets heel krachtigs en impressionant moois. Nu ook weer die mooie gelaagde uitbouw van het nummer met de loop tot er een welhaast heilige gewijde sfeer ontstond. De zaal juichte het toe. De kennismaking, het was de eerste keer dat Lili Refrain in Groningen stond, eindigde even mooi met ‘Earthling’ dat ze met oprechte dankbaarheid aankondigde. Vlot, met hele hoge klassieke zang voor het ook nu weer een erg mooi progressie had. Wat een ontdekking deze Italiaanse, wat een show en dat als voorprogramma Die zie je nooit meer over het hoofd.