LEEUWARDEN – Het is ver over middernacht. Uitgeput van hun energieke showcase voor de Popronde in De Bagijn in Leeuwarden verschijnen de bandleden van Death Sells. Eerder is het nog niet gelukt om de band een aantal vragen voor te leggen, maar na hun optreden in de Frieze hoofdstad is er dan een mogelijkheid om met Jef Maimon (gitaar), Mees Weterings (drums), Emma Smit (bas) en Michaela ( Mitch) Nitsotoli (zang) van gedachten te wisselen. De Popronde introduceert de band als volgt: “Death Sells heeft een donkere en eigenaardige sound die barst van energie. De muziek roept een gevoel naar boven waarvan je niet wist dat het er zat. Met hun dissonante tonen, energievolle shows en gevoelige teksten over persoonlijke verhalen, weten ze een blijvende indruk achter te laten.” Die barstende energie gebruiken we om het gesprek in te gaan, als ze in een overvol programma even een weekje Popronde vrij hebben.
Hoezeer de Popronde bevalt blijkt wel uit de enthousiaste reacties. Een juichende Mees Wetering is duidelijk.“De rede dat wij Popronde wilde doen is zodat we meer buiten onze regio gaan spelen en meer naamsbekendheid kunnen op bouwen. Daarbij leek het ons een te gekke evaring en tot nu toe valt het niet tegen!” Emma Smith vertelt dan: “Tijdens het selectieproces zaten we met z’n allen in Rotterdam in spanning naar de radio te luisteren. Toen onze naam werd geroepen in ronde 3 werd het compleet gestoord. Dat moment voelde als een enorme bevestiging en gaf ons allemaal een boost.”
Voor we verder gaan over de Popronde duiken we even in de geschiedenis. Jef Maimon gaat hierin voor. “We zijn allemaal op een andere manier in aanraking gekomen met muziek.” Hij wijst de bandleden één voor één aan. “Emma begon op gitaar omdat ze wilde meespelen met de muziek die ze toen luisterde, vooral Elvis. Later stapte ze over op bas omdat ze dat leuker vond” Smith grijnst en vult aan: “En om eerlijk te zijn was ik niet echt een ster in gitaarspelen.” Onverstoord vervolgt Maimon: “Mitch raakte in haar tienertijd geïnspireerd door vrienden die muziek maakten. Ze dacht: waarom ik ook niet? Mees tikte vroeger altijd op tafels tijdens de les tot grote frustratie van zijn docenten. Zijn moeder zei dat als hij ging drummen het misschien minder zou worden, maar het werd juist meer en ik werd geïnspireerd door mijn vader die gitaar speelde en een groot hart had voor muziek luisteren. Daardoor kreeg ik dat van jongs af aan ook mee.” Mitch Nitsotoli knikt instemmend: “Voor ons is het vooral het plezier van muziek maken en delen met andere mensen. Dat komt vooral live tot uiting als we anderen zien genieten op verschillende manieren. Op het podium voelen we ons het meest onszelf daar kunnen we alles eruit gooien zonder filter.” De vocalist van de band legt dan de historie verder uit. “We kennen elkaar van school. Emma en ik vonden elkaar door het delen van dezelfde muziek zoals Bikini Kill en Babes in Toyland. Toen Jef erbij kwam, klikte het meteen. De bandnaam is ontstaan uit de film ‘Spinal Tap’, daarin verslijten ze om de gekste redenen steeds drummers. Wat grappig is aangezien wij ook vaak gewisseld hebben van drummer, tot we bij Mees uitkwamen en eindelijk echt een goede start konden maken als band.”
De nieuwste aanwinst van de band vertelt dan hoe ze bij de punkrock met invloeden van noise en grunge terecht kwamen. “We hebben onze sound gevonden door gewoon te doen. Experimenteren en ontdekken wat werkt en bij ons past. Het draait voor ons om gevoel en eerlijkheid in wat we maken. Het schrijven van de liedjes begint meestal met een riff van Jef of Emma. Daarna komt ik met drums en zo bouwen we het nummer instrumentaal op. Mitch gaat daarna aan de slag met tekst, vaak al in haar hoofd tijdens de repetitie. De onderwerpen komen uit persoonlijke dingen of soms iets dat we zien of horen dat blijft hangen. We vragen altijd wat iedereen bij het nummer voelt zodat het echt van ons allemaal wordt.” De schrijfster van de teksten Mitch Nitsotoli gaat hier verder op door: “Mijn teksten zijn geen verzinsels, maar echt vanuit mijzelf. Soms worstel ik met dingen en gebruik ik muziek om dat te verwerken. Ik hoop dat mensen die luisteren zich ergens in herkennen, of dat ze er troost of kracht uit halen. Voor mij is eerlijkheid belangrijker dan perfectie ik wil dat het echt voelt, ook als het rauw of pijnlijk is.”
Leeuwarden is een land verwijdert van Eindhoven. Na het genieten in de Friese hoofdstad keert de band ook weer graag terug naar Brabant en de muziekscene in Eindhoven en waar de band is ontstaan op het Rock City Institute. “De muziekscene in Eindhoven is klein maar hecht en er is veel ruimte om te experimenteren”, legt Emma Smith uit. “Iedereen kent elkaar en helpt elkaar verder. Het Stroomhuis was altijd een plek waar veel bands en artiesten samenkwamen. Met hun nieuwe naam N.E.P. het heeft nog steeds die invloed. Dat maakt het een inspirerende omgeving om in te groeien.”
“Onze teksten en muziek komen echt vanuit onszelf”, stelt Mitch Nitsotoli dan met nadruk. “We verwerken emoties, ervaringen in wat we maken. We hebben niet altijd alles uitgedacht, vaak is de impuls het begin. We hechten waarde aan eerlijkheid, imperfectie en rauwheid. Dat is voor ons de basis van wat we doen.” Death Sells heeft net een EP uit. “De EP is eigenlijk de start van de band, en dat hoor je er ook in terug. Het laat zien waar we vandaan komen en hoe we samen muziek maken”, vertelt Jef Maimon. “Naast de EP brengen we nu ook steeds losse singles uit en zijn we bezig met ons nieuwe album die ook op vinyl zal uitkomen. Onze laatste single ‘Party’ is net uitgekomen!”
Emma Smith zit nog vol van het optreden in Leeuwarden. “Het contact met het publiek en de manier waarop je livemuziek echt voelt. Wanneer we terug horen dat onze muziek mensen raakt dat is waarvoor we het doen. De speelervaring is overal anders, dat maakt het elke keer weer bijzonder.” Die kans krijgen ze volop. Death Sells is veel geboekt, hoewel Leeuwarden voorlopig de enige noordelijke stad op de agenda was. “We willen ons bereik vergroten door op nieuwe plekken te spelen tijdens de Popronde en connecties maken met andere bands, programmeurs en nieuwe luisteraars”, besluit Mees Weterings dan tenslotte. “We willen leren van elkaar, ervaringen uitwisselen en elkaar helpen. Ook hopen we tijdens popronde zo veel mogelijk naamsbekendheid op te bouwen en veel festival shows te kunnen spelen n 2026.” dan moedigt hij aan om maar echt een Death Sells show te bezoeken. “Ga er vooral met open armen in. Verwacht iets wat je voelt en waar je jezelf in kan herkennen. Op het podium draait het bij ons om energie en gevoel, harde momenten, zachtere momenten en alles daartussenin!”