WARFHUIZEN – Zangeres Icet Ismay stapte het podium van Roodehaan op, maar dat deed ze niet alleen. Divera Jansen, Boris van Katwijk, Luka van der Pol, Roy Ston, Doris van Iperen, Rosa Smit, Jonathan Asabina, Kobie Berkhout en Daniel Clason deden dat ook, affijn het was dringen met in totaal tien bandleden van Sama Cosa op het toch beperkte podium. Een mooie overeenkomst met de situatie voor de bühne, want daar was het ook boordevol. Het was dus even zoeken naar een plaatsje om te voorkomen dat de drumstokjes de gitarist raakten en een al te enthousiaste beweging met de trompet één van de zangeressen zou vloeren. Het begin met ‘Goodbye Ulfenwood’ was dus even zoeken en het duurde tot een rare bokkensprong van gitarist en vrolijke noot Kobie Berkhout tijdens ‘Scenario’ om dat te doorbreken en ineens was er de lach en de groove. Dat past ook bij een lekker vlot en soulvol nummer als ‘Scenario’. Met die ban doorbroken overtuigde het gezelschap ook in het mooie ritmische ‘Google Maps’ over je weg zoeken in het leven en het eveneens met een zeer dansbaar ritme gezegende ‘Wonder’. Dat dansen was op dat moment allang losgebarsten aan de oevers van het Reitdiep. Leading lady bij Sama Cosa is zangeres Icet Ismay die is gezegend met een fijne soulvolle stem. Als spreekstalmeester wist ze de liedjes daarnaast mooi te verbinden. Belangrijk voor de sound zijn ook de blazers Luka van der Pol op saxofoon (die met Static Sound onlangs een fraaie EP heeft uitgebracht) en Daniel Clason op trompet die de mellow sound van de zang afwisselden met de schetterende koperklanken. In de ritme sectie waren er erg belangrijke rollen weg gelegd voor Jonathan Asabina op djembé en Roy Ston op drums, maar de motor van de band was wel Divera Jansen, een uitstekende bassiste en de songwriter van de band. Een mooie afwisseling tussen de liedjes waarbij in het voor de pauze als laatste nummer gebrachte ‘Deseria’ en een belangrijke rol was voor één van de twee achtergrondzangeressen Rosa Smit, die de hele avond samen met Doris van Iperen bewees dat ook zij prachtige stemmen hebben. De muziek van Sama Cosa is gebaseerd op de afrobeat. De afrobeat is toch een muzieksoort die naast erg dansbaar ook gebruikt wordt voor maatschappij kritiek. Grondleggers als Fela Kuti en zijn navolgers, waaronder zijn zoon Femi Kuti, kunnen daarin fel uit de hoek komen. Uiteraard zijn Lagos en Delft niet echt vergelijkbaar, maar wat van die felheid was nu en dan welkom geweest. Een liedje met een duidelijke boodschap als ‘Monogamy’, een oproep om nog eens na te denken over monogamie en of dat wel wenselijk is, kreeg direct extra kracht. Mooi waren ook ‘No Me Dejes’ en ‘Henrie’. Overleg in de rust had tot wat veranderingen in de setlist geresulteerd. Een wisselspeler kreeg nu de hoofdrol, want het prachtige ‘We All Play The Drums’ stond aanvankelijk niet op de lijst en vormde aansluitend op het eveneens schitterende ‘The Commitments’ het hoogtepunt met fraai gitaarwerk van Boris van Katwijk. Een andere verandering pakte minder uit, want ‘Twenty-One gezongen door Kobie Berkhout is een prima liedje, maar past eigenlijk niet als laatste nummer, omdat het toch uit de maat loopt met de rest van het werk. Met een sterk ‘Never Fall In Love’ als toegift sloot Sama Cosa af na een zeer geslaagde avond en was er eindelijk rust voor de moe gedanste voeten.
Dansen op de afrobeat en funk van Sama Cosa
