GRONINGEN – Het zijn familiaire gezichten die met hun instrumenten van achter in de Social Hub tijdens de Popronde Groningen zich een weg naar voren banen om het podium gereed te maken voor hun pitch. Vooraan en initiatiefneemster van de band is Judith Renkema, bassist bij onder meer JW Roy, Judy Blank, Jeroen Kant, Alvaro Soler, Jaimi Faulkner, een vakvrouw met vele Nederlandse en internationale optredens op haar Curriculum Vitae heeft en dat verder kan aanvullen met haar werk als sessie muzikante. Achter haar torst Jeroen Kant zijn gitaar. Nederland leerde de onderscheiden singer songwriter kennen via De Grote Prijs van Nederland en het TV Programma de Beste Singer Songwriter. Muzikaal kwamen beide elkaar eerder tegen in de begeleiding van Kant en in de band Sheewawah. Destijds speelde Sheewawah met Gino Bombrini op drums en dat was zo rond 2021 ook de eerste bezetting van Chica Chica, maar inmiddels heeft Luuk Adams die plek ingenomen. Adams is bekend van Moustace, Living Room Heroes, Jaimi Faulkner, The Grooveyard en Zwarte Kat, waarin Adams ook Renkema aantrof, net als hij eerder samenwerkte met Kant in de Jeroen Kant Boogie Band.
Chica Chica debuteerde in 2021 met een single. In 2023 kwam de vaart er echt in. Het debuutalbum ‘Chica Chica’ werd gepresenteerd en daarbij bleek dat het Colombiaanse Cumbia en aanverwante swingende Zuid- en Midden-Amerikaanse muziekstromingen de belangrijkste bron van inspiratie zijn, hoewel ook de surfmuziek en de funk nooit erg ver zijn. Het is veelal instrumentaal en als er al gezongen wordt is dit minimaal en dient het meer als accentuering, dan als daadwerkelijk zang. Het album werd zeer lovend ontvangen. Chica Chica werd een vaste gast bij NPO Soul & Jazz, stond op tal van festivals en presenteerden zich op Eurosonic / Noorderslag in Groningen. In die stad waren ze terug tijdens een Popronde, waarin de band veel gevraagd is.
In de Social Hub werd professioneel opgebouwd. Aan alles merk je op zo’n moment al dat er ervaring op het podium staat. Tijd om alles nog even te checken, een band overleg in te lassen en niet veel later werd ‘Chica Chica’ ingezet. Niet het meest opmerkelijke nummer van het optreden, hoewel de gitaar van Jeroen Kant duidelijk laat merken dat er gedanst mag worden met een swingende sound. Donkere basgeluiden van Judith Renkema kenmerken direct ‘Disco L’Africain’ en tillen dit nummer op. Dat slaat onmiddellijk aan bij de Popronde bezoekers en her en der swingt de Social Hub enthousiast mee, ook omdat naast die heerlijk baslijn het hele nummer een lekker verloop heeft en prima is opgebouwd. Die constatering kun je ook trekken over het eerste echte hoogtepunt ‘Muerte Mi Amor’. Het tempo komt er goed in en ook nu weet Chica Chica met een mooie progressie het verhaal te vertellen zonder zang. ‘Inferno’ behoeft dan even tijd om te groeien na het percussie van Luuk Adams intro, waarin hij wordt bijgestaan door de bas van Renkema en Kant hier zijn later zijn gitaar aan toevoegt en de compositie steeds mooier wordt. De liedjes, zonder tekst, moeten het op eigen kracht redden. Aankondigingen zijn er nauwelijks en zeker niet inhoudelijk. De nadruk ligt op het opbouwen van die zomerse dansbare vibe en dat op een donkere Groningse oktober avond, maar dat kan Chica Chica niet weerhouden. ‘Numero Dos’ heeft desondanks een andere vibe. Donkerder, robuuster en toch mooi door een fijne wisselwerking door gitaar en ritmesectie die elkaar in hun kracht zetten. Kant blijft strooien met prima spel en laat de wah-wah effecten een hoofdrol spelen. Hij speelt het intro voor ‘La Danza de los Mirlos’ dat mede door de sambabal van Adams een leuk speels karakter heeft, maar ‘Muchacho’ is dan weer zakelijk en lekker robuust, dankzij het drumwerk van Adams. De set blijkt prachtig opgebouwd. Met mooie tempowisselingen wordt de spanning opgebouwd in ‘Danse de la Nuit’, dat steeds sneller wordt en in ‘La Punta’ blijft dat tempo hoog en krijgt het steeds groter surfrock gehalte. De toehoorders zijn inmiddels om, helemaal als Adams op koebellen begint te slaan voor het afsluitende ‘Cabalgando’, Renkema er nog eens zo’n funky baslijn uitgooit en Kant in dit prachtige opzwepende stuk zijn gitaar laat gelden. Dat doet het publiek ook, Het klapt spontaan mee en de voetjes komen van de vloer bij deze schitterende showcase. Een belofte voor komende zomer.