Loading...
Recensies 2019Spot Muziek

Becca Stevens heeft hoogtepunt in toevoeging

GRONINGEN – Een eigenzinnige mix van jazz met pop, folk en heel af en toe zelfs een vleugje metal. Dat laatste dan vooral in de klassiek geschoolde prachtige stem van Becca Stevens die op Rockit in De Oosterpoort in Groningen een geslaagd optreden gaf en de slogan van het festival Jazz and beyond eer aan deed. Becca Stevens valt met haar band namelijk in tal van vakjes in te delen, maar dat is minder belangrijk. Deze dag stond ze vooral in het vakje mooi. De faam van de Amerikaanse uit New York is groeiende. Het was één van de namen waar je dagen vooraf al werd toefluistert; die moet je echt gaan zien! De mensen die zo deelgenoot gemaakt waren van dit geheim stonden tijdig voor het podium Atlantis. Op Atlantis ging Stevens van start met ‘Venus’. Een fijn rustig nummer met mooie gitaar, maar wellicht niet de grandioze binnenkomer voor zo’n festival. ‘Lean On’ dat volgde was ook een fijn rustig nummer, maar kreeg allengs meer vaart en voor een betere setopbouw zou dit wellicht kunnen worden omgedraaid. In ‘Lean On’ ook de mooie en wat uitgebreidere achtergrond zang van toetseniste Michelle Willis, geen onbekende in Groningen na eerdere optredens met Peter Katz. Naast Willis ook op het podium drummer Jordan Perlson, Jan Esbra op gitaar en bassist Christopher Tordini. ‘Between Me And You’ was daarna een prachtig nummer met een droevige feel en erg gevoelig. Het is één van de nieuwe nummer van het album dat Stevens één deze dagen uitbrengt, net als het eerste echt stevigere nummer ‘I Will Avenge You’ wat erg welkom was en erg mooi. Hierna kreeg het concert duidelijk een kwaliteitsinjectie met eerst het prachtige ‘Tillery’. Niet alleen een prachtig nummer dat rust combineerde met een hoog tempo en daardoor erg boeiend werd, maar Tillery is ook de band die Stevens vormt samen met Rebecca Martin en Gretchen Parlato. In ‘Halfway’, op de setlist toch net over de helft, viel het sterke drumwerk op van Jordan Perlson die in dit nummer wat feller voor de dag kwam en daarmee pit gaf aan deze zong. Een mooie goed in elkaar gestoken band, met de prachtige zang van Stevens als speerpunt. De klassieke scholing resulteert vaak in te mooi en te technisch voldoende zingen, maar die valkuil omzeilde Stevens goed. Ze wist de pracht van haar stem uitstekend te combineren met gevoeligheid en kracht. Dit telde bijvoorbeeld in ‘I Wish’ een liedje dat zomaar uit het repertoire van Prince zou kunnen stammen, maar een echte Stevens is, terwijl op andere momenten juist er in de hoge registers een vleugje metal te beluisteren is in haar zang. Veel nummers had Stevens de gitaar in handen, maar in een nummer als het prachtige ‘Regina’ werd de ukelele gepakt. De introducties van Stevens waren kort maar meer dan adequaat. Het resulteerde in een enorme tijd over, setlist management is een item bij Becca Stevens. Dat probleem werd aanvankelijk bij Michelle Willis neergelegd die maar een mop vertelde en als toevoeging aan de setlist speelde het vijftal ‘Heather’s Letters to Her Mother’. Deze song bleek niet alleen een geweldig statement, maar ook een prachtige hartbrekende ballade die uiteraard gewoon op de setlijst hoort. Het nummer eert Heather Heyer. De vrouw die door een ultra rechtse gek werd doodgereden tijdens protesten in Charlotteville NC in de Verenigde Staten. Dit was geen toevoeging, dit is het eerste nummer wat je opschrijft. De kracht van dit nummer werd nog versterkt door het publiek hierbij te betrekken in meezingen, waardoor het statement wordt versterkt. Met ‘Be Still’ sloot Becca Stevens daarna af. Een prachtig optreden, nu de setlist nog op orde brengen.