GRONINGEN – Docent Engels staat op het Curriculum Vitae van Antony Szmierek. Een beroep dat veelbelovend is als het gaat om de teksten, want tegenwoordig is de Brit voornamelijk artiest. Met succes, want hij is veelgevraagd. Om een nog groter publiek te bereiken presenteerde de zanger zich tijdens Eurosonic / Noorderslag in Groningen zich aan een Europees publiek tijdens diverse showcases onder andere in De Machinefabriek in Groningen. Een gemêleerd publiek had dat, ondanks het vroege uur van de dag al aangekruist op de planning. Dat gaat nog bijna mis als de eerste bezoekers door de wijd openstaande deuren de zaal binnenstromen, maar nors terug worden gestuurd. Het is schijnbaar voor iedereen vroeg. Het publiek bestaat uit fans die de gelegenheid grepen om Szmierek (nogmaals) te zien, nieuwsgierigen die gewoon kwamen kijken en beroeps uit de muziekindustrie. Szmierek had de avond ervoor ook een showcase gespeeld, maar zette, met zijn band, zijn broer Martin Szmierek, Robin Parker op synths en Tom Sainsbury op bas, nog één keer zijn beste beentje voor met een prima show.
De artiest uit Manchester is druk bezig om voor zichzelf een naam uit te kerven. Hij heeft twee EP’s uitgebracht en scoorde al een aantal hits met zijn combinatie van rap, spoken word en dance. De sound is smooth, maar in zijn teksten weet hij de nodige scherpe randjes te leggen over het leven van volwassen worden op de Britse eilanden. Met deze twee EP’s heeft Manchesteraan al een impressionante serie van festivals en zalen mogen aandoen. Een lijst die vast en zeker nog zal groeien als zijn album ‘Service Station at the End of the Universe’ dit voorjaar zal verschijnen. Een album dat zijn wasdom als artiest zal onderstrepen. De verwachting is dat hij dan ook weer in Nederland te zien zal zijn.
In Groningen mag het publiek dan uiteindelijk de zaal in. Als iedereen een plek heeft verschijnt een opgetogen Anthony Szmierek die met verve ‘Rafters’ inzet. Opgetogen, vrolijke vibe en met een stevige synth, waarop de gitaar van Martin Szmierek accenten zet en urgentie oproept. Anthony Szmierek zingt of rapt, eigenlijk een combinatie daarvan met snel gesproken woord die nu en dan overgaat in zang, daarover heen. Met de microfoon opgestoken naar het plafond eindigt ‘Rafters’. De beat gaat vrolijk door als hij zichzelf en zijn band voorstelt en dan uptempo verder gaat in ‘The Great Pyramid of Stockton’. In de zang is het iets rustiger, maar de artiest blijkt een bewegelijke podiumpersoonlijkheid als hij zijn boodschap brengt. Sterke poëtische teksten die ook rustig nog even nagelezen kunnen worden. De beat is erg aanstekelijk, zoals steeds, waardoor de zaal heerlijk meedeint. Hij is een gezellige causeur op het podium. Hoogtepunt van de show is ‘Yoga Teacher’, catchy, mooie tekst, aantrekkelijke toetsen en een mooi tempo. Het wordt aangekondigd als: ‘Dit gaat over mijn yoga leraar, doe er mee wat je wilt’. De tijd is tekort om veel meer inhoudelijks te vertellen en de muziek van Szmierek profiteert ervan als het mooi blijft stromen. Expressief begeleidt hij de tekst met handgebaren. Net zo mooi, misschien nog wel mooier is ‘Andy’s Wedding’. Iets rustiger en kleiner en serieuzer, is het een soort gebed dat de dromen van je jeugd mogen uitkomen, dat je het redt, want zo weinig mensen slagen daarin. Szmierek slaagt er in ieder geval wel in het publiek te vermaken met zijn prima songs, mooie teksten waarin hij het leven schetst en catchy deuntjes. Wordt vast vervolgd als dat album uitkomt.