GRONINGEN – Het was op een zaterdag. De deuren van de kelderbar van Vera zwierden open op 12 oktober in 2019 voor een jonge band uit Oegstgeest, met de nadrukkelijke waarschuwing dat als je het laatste punkconcert in de kelder had meegemaakt, je waarschijnlijk niet op je plek was bij Mo Bedick. Wie dat advies ter harte nam, heeft vijf jaar lang geduld moeten betrachten voor een herkansing, maar die kwam er uiteindelijk en niet in de kelder, maar het hoofdpodium was weggelegd voor Mo Bedick. Welke inmiddels Leiden als vertrekpunt liet noteren.
Zanger Maurijn Wierenga staat aan de basis van de band Mo Bedick. De gitarist en frontman heeft daarbij de steun van Florian Kroeze op synthesizers en gitaar, drummer Cors Francken en bassist Koen Zoeter. Wie de recente geschiedenis nog even op een rijtje zet en de jaartallen 2019 en 2024, weet de hobbel in de weg wel te raden. In 2019 was Mo Bedick een beloftevolle band met net een eerste EP ‘Sicko’ uit. In 2020 was de formatie geselecteerd voor de Popronde, maar daar werd een pandemisch stokje voor gestoken. De wereld ging even op slot en plannen konden in de ijskast. Na dat de Covid storm ging liggen, bleek dat uitstel geen afstel was. De band is weer geselecteerd voor de Popronde editie 2024, bracht het album ‘Whirligig’ uit, waarmee dan eindelijk het debuutalbum toch nog tot stand kwam en werd gekoppeld aan de iconische ‘Death Valley Girls voor een heroptreden in Vera met hun psychedelische indie gelardeerd met shoegaze, psychrock, hiphop en future jazz.
Op het programma in Vera, waar het wachten werd beloond met een prima show, viel liedjes van het nieuwe album, maar de openingssong ‘Mario’ is daar niet op te vinden. Een robuuste opening in een lekker tempo wat het heraut geschal waarmee Mo Bedick zich presenteerde voor het met ‘Rewire’, wel te vinden op ‘Whirligig’ even iets in tempo omlaag werd gegaan, na een overigens stevig gitaarintro. Een mooie song met prima zang en mooie tempo wisselingen, waarbij het op een gegeven moment zelfs erg dromerig werd. Het gas ging er weer op voor ‘TBS’ met wel erg veel echo op de zang en het prachtige ‘No Ambition’, wat het mooiste nummer van de set was. De setlist meelezers moesten constateren dat deze met enige ambitie en een hoopvolle kijk op de zaken was opgesteld, want al snel moest de streep door een aantal nummers. Wat je, volgens de band, nooit mag overslaan is ‘Duitse Porno’ en daar werd de setlist weer opgepikt. Een heerlijk uitbundig swingende song die erg beklijfde en de zaal pikte dat feilloos op. Mo Bedick gaf een lekker visitekaartje af. Prima songs met een mooie variatie. Op de setlist werden goede keuzes gemaakt, ook in het schrappen, zodat ieder nummer zijn eigen identiteit behield. Jammer dat het mooiste nummer van het album ‘1848-1848’ niet werd gespeeld. De aankondigingen zijn okay, maar mogen best nog wat meer worden toegesneden op de nummers en er wat dieper op ingaan. De zang was prima, net als de hele band degelijk in elkaar stak. In ‘Mascot’ kwam de stem van Maurijn Wierenga goed tot uiting, met wat ondersteuning in lekkere tweestemmige zang in een nummer dat een mooie urgentie had. Prachtig was ‘Cemetry Caretaker’. Rustig en heel fijn dromerig met prachtige zang met ondersteuning van gitaaraccenten die er het uitroepteken achter zetten en mooie progressie in het nummer met een fijn instrumentaal, wat steviger deel met lekker drumwerk. In deze geest werd ook afgesloten met ‘Headspace’ dat rustig en nog meer ingetogen was. Of je nu van punk houdt of niet, Mo Bedick is gewoon een prima band die zich, vijf jaar later, met flair toonde en een uitstekend optreden gaf en klonk in dat laatste nummer nou echt een beetje Queen door?