GRONINGEN – Namens de Vera Art divisie was de opdracht om een poster te ontwerpen voor het concert van Maria Mazzotta terecht gekomen bij Vlerk. Iemand die zich verdiept in het werk van de artiest en dat in een beeld tracht te vangen. Maria Mazzotta zingt van uit haar hart, maar ook over zaken die het hart aangaan en dus kwam de aandachtig op de eerste rij, schetsboekje in de aanslag, zittende ontwerper met een fraai hart. Niet zo’n gestileerd rood glanzend hart, maar één met realiteitszin, waar al een donker vlekje op zit, wat schaduwkantjes, een hart dat het duidelijk al wat te lijden heeft gehad van het leven zelf. Vera in Groningen staat bekend om wat chargerend zijn rammelende gitaar bandjes. Uiteraard dekt dit de lading niet, want naast rock, in veel variaties, wordt er breed geprogrammeerd met kwaliteitsacts van over de hele wereld, maar zelfs in die opvatting is Maria Mazzotta een buitenbeentje. Italiaanse, zelfs soms in een plaatselijke bijna uitgestorven taal, volksmuziek, dat hoor je niet ieder jaar in deze zaal. Mazzotta liet zich begeleiden door Antonino de Luca, die de scherpe opletters wellicht nog kennen van het Accordeon festival 2013 in ’t Kielzog in Hoogezand. Was De Luca geen vreemde op Groninger bodem, voor Maria Mazzotta was het optreden het eerste wat ze ooit in ons land gaf. Wellicht dat ze daarom haar begeleider vooruitstuurde het podium op voor ‘Vorrei Volare’, wat overging in ‘Brucacachia’ nadat de zangeres haar gids had gevolgd. Het was duidelijk dat er onmiddellijk alle handschoenen uitgingen en dat we snel tot de kern van de zaak, de menselijke emotie, zouden doordringen. Prachtig, gedreven en bijzonder intens was deze opening. Dat werd eigenlijk ook onmiddellijk weer overtroffen door het prachtige ‘Beddha Ci Stai Lutanu’. Een traditionele song over het missen van mensen die ver weg zijn. Het gemis was hartverscheurend en voelbaar in de zang van Maria Mazzotta, de onmogelijkheid om iemand in de armen te sluiten herkenbaar. Beide nummers zijn afkomstig van haar laatste album ‘Amoreamaro’ wat vertaalt als ‘Bittere Liefde’. In haar zang geeft deze zangeres de emotie altijd voorrang en dat is een zeer terechte keus, helemaal omdat die sensibiliteit haar stem alleen maar extra schoonheid mee geeft. ‘Nu Me Lassare’ was ook zo’n prachtige melancholisch lied vol gemis, maar dan voor de gestorvenen. Een lied in het Salento dialect uit het zuiden van Italië in de zogenaamde hak van de laars. Via het mooie ‘San Nicola’, één van de weinige nummers die deze avond gespeeld werden die niet op het album stond, ging naar het rustige ingetogen ‘No Potho Reposare’ dat samen met het intense slaapliedje ‘Tore Tore Tore’ het oog vormde in deze Italiaanse vocale orkaan. Het strijdbare ‘Rosa Canta E Cunta’ ook bekend van Rosa Balistreri bracht de zaak weer op snelheid. Eén van de vele hoogtepunten was ook ‘Lu Pisci Spada’ van Domenico Modugno. Een hartverscheurend verhaal. Van een mannetje en vrouwtjes zwaardvis wordt het vrouwtje gevangen. Met haar laatste adem smeekt ze haar man te vluchten, maar de liefde is zo sterk dat hij zich laat vangen om met haar te sterven. Een lied dat in de handen van Mazzotta van een enorme schoonheid was. Veel liedjes kregen een keurige uitleg, maar zoals de zangeres al monter aan het begin van het concert uit de doeken deed, haar Engels komt niet van nature. Wellicht had De Luca, een virtuoos op accordeon, hierin een grotere rol kunnen spelen. Na het ingetogen ‘Scurja Maje’ was er dan alweer het afscheid met het prachtige ‘Amoreaamaro’, waarbij Mazzotta haar trommel voor de tweede keer te voorschijn hield. Een enorm emotioneel nummer waarbij in de zang het haast tegen het grunten aan kwam bij vlagen. Tradities, ook van Vera, zijn er om in ere te worden gehouden. Dit is een nummer in de Pizzica stijl, waarbij het hart nogmaals open en bloot met al zijn emoties uit het lichaam werd gerukt. Een emotioneel en prachtig optreden, waarbij je niks verstond, behalve de Italianen in het publiek, maar alles begreep.
Maria Mazzotta legt haar hart bloot in Vera
