DRACHTEN – De programmeurs van Simmerdeis slagen er bijna elk jaar in om een prachtige muzikale mixen te maken. Niet alleen lekker feestelijke zomerse muziek, maar ook wordt gedacht aan artiesten die misschien niet direct een groot publiek aanspreken of die muziek maken die niet direct zich gewonnen geeft, maar die je laten werken als toeschouwer voor ze hun pracht of boodschap openbaren. De, volgens omschrijving van de band “licht intimiderende post-punk”, anderen spreken dan weer waarderend over een “fraaie bak herrie” van de Groningse formatie is zeker geen allemansvriend en als je met een biertje in de hand makkelijk vermaak zoekt dan ben je voor het podium van Cashmyra Rozendaal en Djai-Mac Wolthof misschien niet op je plek. Het zijn zware onderwerpen die Cashmyra aan de orde stelt, met bijbehorende intense en regelmatig felle klanken. Wie daar wel voor open staat zal volop genoten hebben van de geïnspireerde en beklijvende show die Cashmyra gaf op het festival in het Slingepark in Drachten.
Voor het grotere publiek is de EP ‘Charlie’ de eerste keer dat Cashmyra echt van zich doet horen. Niet de laatste keer, want amper een jaar later staat Cashmyra in de finale van de Grote Prijs van Nederland en dat is vaak een goed duwtje in de rug. In 2020 verschijnt dan het debuut album ‘Moreel Verwerpelijk’ en nog een jaar later wordt een redelijk succesvolle Popronde gedaan. In de afgelopen jaren blijft Cashmyra een graag geziene gast op tal van podia en festivals, brengt nog een EP uit en is bezig om in 2025 het album ‘sterven doe je toch wel’ uit te brengen. Een plaat waarop ze ook kwetsbare kant laat zien. Op heel jonge leeftijd koos haar moeder ervoor om niet verder te leven. Een gebeurtenis die haar leven ingrijpend beïnvloed. Uiteraard is er de rouw en het gat dat dit nalaat, maar ook is er de acceptatie dat er niets is wat dit kan veranderen en put ze er kracht en bewustzijn uit. Een hoogst persoonlijk album, waarna het uitkijken is. Naast muzikant is Cashmyra Rozendaal ook een getalenteerd communicatiedeskundige, ontwerper en fotograaf.
Cashmyra danst rustig een paar passen op de muziek van een verderop zijn best doende DJ als het eerste publiek zich voor het podium verzameld. Als het uur U heeft geslagen in Drachten klinken ingetogen de drums van Djai-Mac Wolthof, eerder ook actief bij Waterleaf en Los Cascos, als inleiding voor ‘Conflict’ dan valt Cashmyra bij op gitaar en wordt het nummer langzaam urgenter met een zekere dreiging en zit het onheil ergens verscholen. Een prima begin, wat het duo goed introduceert aan het Simmerdeis publiek en na het vlottere ‘Zichzelf oplost’ is dan ‘onvermijdelijk resultaat’ een nummer dat er echt uitspringt, helemaal omdat het zangwerk van Cashmyra erg goed is in dit lied. De liedjes zijn soms lekker gruizig en rafelig in de positieve zin van het woord. ‘Ontrafel’ is hier wellicht het mooiste voorbeeld van. Een wat rustigere kant van Cashmyra komt aan bod in het steeds stevig wordende ‘Oxytocine’ en ‘Tijd Verspillen’. Dat laatste nummer, zo ontboezemde de frontvrouw, ging over haar favoriete uitgaansgelegenheid in Groningen, de kelderbar van Vera. Een erg mooi nummer. In een fraai contrast, waardoor de eigen identiteit van de nummers mooi blijft gewaarborgd is ‘Stockholm’ erg mooi intens en weer veel harder met tempowisselingen. In veel van deze songs speelt dreiging een rol. Het is een emotie waar Cashmyra vaak gebruik van maakt. Het klein beginnende ‘Honden’ was zo’n omineus nummer. Een prima opbouw, verrassende wendingen, maar een steeds toenemende intensiteit. In het nieuwe ‘Laten Gaan’ was het vooral Cashmyra zelf solo achter de toetsen en was dit weer een prachtig lied met een fijne dramatiek. Een enkele keer wordt een nummer in de aankondiging wat uitgediept. Dit mag nog iets vaker. Verder is het een band die lekker het publiek bij het optreden weet te betrekken, ondanks dat de muziek zeker allemansvriend is en er soms gewelddadige of schokkende onderwerpen ter tafelkomen. Een ouder stel maakt zich los uit het langslopende Simmerdeis publiek. Sluit zich aan bij de toeschouwers voor het podium. Geven het zo’n anderhalf nummer de tijd, kijken elkaar aan, schudden het hoofd en lopen verder. Anderen blijven dan weer geboeid staan luisteren naar het stevigere en swingende ‘Beter Kan’ of het krachtige en zeer fraaie ‘Hemelsblauw’ dat overloopt in ‘Saga IV’. Lekker rockend, maar ook weer vol aanzwellend onheil en verwijzingen naar seriemoordenaars is dan ‘Blijf Nog Even, waarna dan vlot wordt besloten met ‘Rust’. Een fijne show van deze Groningers in de voorbereiding op het najaar als in Vera het album wordt gepresenteerd, met vast weer mooie gruizige nummers met volop perikelen.