Loading...
EurosonicInterviews 2019

Lauringer: “Durven, ontwikkelen en oefenen oefenen oefenen”

Foto: Lukas Pürmayr

ENSCHEDE – Het wordt een drukke dag voor Lauringer op 17 januari. In het rondom programma van Eurosonic staat de artieste twee keer geprogrammeerd. In The Smooth Brothers is dan in de middag De Overijsselse Ambassade gevestigd met talent uit die provincie en de connectie met Overijssel is ook herkenbaar als ze in de avonduren akte de présence geeft in De Drie Gezusters bij het deel van Penguin Radio Sonic dat de ArtEZ Popacademie uit Enschede vult met talent dat verbonden is met deze opleiding. Toch stond de wieg van Laura Auer-Grumbach niet in deze provincie, zelfs niet in Nederland, maar in Oostenrijk en hoewel ze flink is ingeburgerd en tegenwoordig in Enschede woont en werkt volgt en is de zangeres nog betrokken bij de muziekscene in haar geboorteland. Het is de tweede kerstdag als we haar spreken. Naast het zoeken van de datum is het vooral even zoeken naar de taal. Duits, Engels of toch Nederlands? Uiteindelijk gaat het in het Nederlands, waarbij de vooraf zich verontschuldigd. Ten onrechte want haar boodschap komt luid en duidelijk over.

“Ik heb nu eindelijk de tijd om je vragen te kunnen beantwoorden”, puft Lauringer als we zitten. De kerstmuziek is verruild voor de Top2000 op de radio in het uitverkoren etablissement. “Ik had mijn kerstconcert, single release en de kerst, het ging helaas niet sneller. Ik wil natuurlijk wel graag de tijd nemen om alles goed te beantwoorden. Dus here we go!” Laura Auer-Grumbach lost onmiddellijk en voortvarend het startschot. De Nederlands – Oostenrijkse connectie maakt nieuwsgierig. Hoe wordt een artieste uit Graz nu popambassadrice voor Overijssel.“Life feels much like a very chaotic road trip without a concrete destination to me, an endless sequence of making the wrong turns just to end up at the rightest of places.” staat er in haar biografie. Hoe werd Enschede de meest juiste plek. “Op mijn 18de werd ik toegelaten voor een gerenommeerde 6-week muziek cursus in Hamburg genaamd Popkurs Hamburg. Dat was de eerste keer dat ik samen met uitvoerende popmuzikanten aan mijn muziek gewerkt heb en het dagelijkse leven van muzikanten beter heb leren kennen. Voor mij was dat een grote oppepper voor mijn zelfvertrouwen omdat ik voor het eerst zag dat ik een realistische kans heb in het muziek business en er veel opties zijn om als muzikant te werken. Ik woonde toen wel nog in Oostenrijk en was bezig met mijn studie in English Studies. Die heb ik zo snel mogelijk afgemaakt om mij eindelijk fulltime op muziek te kunnen focusseren. Na deze cursus was het voor eigenlijk geen voor of tegen soort ding meer of ik ervoor moest gaan of niet. Ik wist honderd procent zeker dat ik dit het leukst vind in het leven en er heel veel voldoening en richting geving in zie. Het was dus een keuze tussen schijnzekerheid en lot. Ik volgde mijn lot.” Het lot gaat echter niet in vervulling als je thuis op je kamertje als dame van 18 gaat zitten wachten. “Ik wil al jaren in een Europese wereldstad stad gaan wonen, maar ik wou net zo graag muziek studeren. Mijn favorieten blijven Hamburg of Berlijn, maar in allebei steden zijn er geen muziek conservatoria die mij aanspraken. Dus heb ik audities gedaan in steden die soort van in de buurt zijn en dan uiteindelijk voor Enschede gekozen. Niet echt de grootste groot stad,” lacht Lauringer, “dat weet ik, maar wel een studie die super bij mij past en sowieso een nieuw avontuur. Een week nadat ik mijn bachelor thesis had ingeleverd ging ik naar Nederland verhuizen en had dus geen gelegenheid meer om Nederlands te leren, wat wel verplicht is voor mijn studie. Dus het was wel allemaal een beetje spontaan en risicovol, maar ik had altijd al een affectie voor Nederlands, dus vond ik het uiteindelijk alleen maar leuk een nieuwe uitdaging te hebben.”

Spontaan begint ze aan een vergelijking tussen beide landen. “Nederland is wel een mini paradijs voor mij in het vergelijk met mijn geboorteplaats. Er zijn zo veel mogelijkheden voor optredens, zo veel festivals in zo veel bekende steden en een heel brede popscene. Denk aan de Popronde of ESNS bijvoorbeeld. Dat heb ik in Oostenrijk heel erg gemist. Hier zie ik als muzikant meer ondersteuning en meer kansen omdat ik een beetje minder zelf moet opbouwen en er al een goede basis is voor artiesten. Maar let op”, klinkt het prangend en met opgestoken vinger. “Er komt heel veel vette shit uit Oostenrijk op dit moment… Daarnaast heb ik wel de indruk dat er in Nederland voor zijn grootte een beetje te veel gebeurt. Er zijn zo veel bands en mogelijkheden dat het dan weer lastig is om echt iets van betekenis te creëren en om je plek te vinden. Ik merk het ook aan de waardering van acts: Hoe meer aanbod er is, hoe minder bijzonder is het en hoe minder wordt je weer waargenomen…”, laat ze een waarschuwende stilte vallen.

Nog even verder terug. Hoe was het toen ze in Oostenrijk opgroeide. “Voor mij kwam muziek op een heel natuurlijk en impulsieve manier in mijn leven. Ik had vanaf het begin een fascinatie voor diverse stijlen en zing sinds ik kan praten. Mijn ouders hebben mijn interesse opgepikt en stuurden mij toen ik 5 jaar was naar klassieke gitaarlessen. Als ik nu terug blik was dat een heel waardevolle stimulerende factor. Een paar jaren later werd ik door de pianolessen van mijn vader geïnspireerd om ook piano te gaan leren, dus dat kwam er bij toen ik acht jaar was. Zingen bleef eerst voor mij nog een privé pleziertje die ik met niemand durft te delen. Op een gegeven moment heb ik mezelf urenlang in mijn kamer ingesloten om zelf akkoorden te leren, want dat leerde ik nooit bij mijn gitaar docent en ik wilde mijn zang kunnen begeleiden. Na een tijdje werd het wel wat saai om alleen maar covers te spelen, dus begon ik spontaan op mijn elfde eigen songs te schrijven. Met 13 ging ik dan ook nog drumlessen volgen, want dat was al heel lang een droom van mij geweest en stiekem vind ik het vandaag nog het leukste instrument om te bespelen. Vanaf daar was het durven, ontwikkelen en oefenen oefenen oefenen”, benadrukt Lauringer. “Mijn road to music was dus vooral impulsief en vanuit mijn eigen fascinatie. Ik had het grote geluk dat mijn ouders mij vanaf het begin hebben ondersteund.”

“De muziek die ik maak is in het kern oprecht, kwetsbaar en intiem. Dat zijn mijn singer- songwriter roots, die in elke liedje terug te horen zijn en die ik voor dit moment vasthoud”, beschrijft Lauringer haar muziek, die het label road pop heeft gekregen. “Elke liedje werkt met een gitaar en staat daardoor op zichzelf. Rondom deze kern was er voor mij altijd nog een onbekende, glinsterend universum vol met sound, stijl en arrangement mogelijkheden. Dit heb ik dus samen met mijn producers en mijn band in de afgelopen jaren ontdekt. Het doel erachter is om nooit de song in de weg te staan, maar juist extra betekenis toe te voegen door de goede sound en arrangement keuzes. Het leuke is; het blijft ontdekking en het blijft trial en error. In die zin zou ik zelf eigenlijk nooit zeggen dat ik mijn sound heb gevonden, maar alleen een sound voor een bepaalde song of album van mij. Ik wil juist blijven ontdekken, groeien en ontwikkelen en daarbij mijn authenticiteit en persoonlijkheid bewaren.” We gaan naadloos door over songwriting. “Er zijn geen goede of slechte onderwerpen. Er zijn gewoon onderwerpen. Ik werk nooit met vaste onderwerpen die ik bewust vaker terug haal. Ik haal echt alles waarover ik schrijf uit mijn eigen leven en verwerk mijn verhalen, gevoelens en gedachtes in mijn liedjes. Dat vind ik juist zo cool aan songs schrijven; mijn eigen verhaal vertellen zonder inhoudelijke grenzen te zetten. Meestal komt een idee of inspiratie, dat kan zijn de melodie, titel, tekst of wat dan ook in het moment zelf of na een tijde. Dan pak ik het op en kijk wat ik ermee kan. Als het onderwerp een sterke urgentie voor mij heeft ontstaat er heel af en toe in een half uur een liedje, maar meestal is het wel puzzelen en werk ik zo lang aan de tekst en het arrangement tot ik echt, echt het gevoel heb ik heb gezegd wat ik wou zeggen. Dan krijgt de song de aandacht en tijd die hij verdient heeft. Er is natuurlijk geen vaste recept met dit is de manier waarop ik al mijn liedjes schrijf.”

Deel van de oorzaak wat de planning voor het gesprek uiteindelijk op een kerstdag deed belanden was het Lauringer Presents: Not Driving Home For Christmas – Concert. Een eigen kerstconcert dat Lauringer met hulp van veel anderen opzette in Enschede. Graag vertelt ze ook over haar voorliefde voor kerstliedjes. “Ik hou heel erg van gezelligheid en behaaglijkheid en mensen samenbrengen. Christmas songs, vooral de old school jazzy stukken, hebben voor mij een heel eigen magie en zetten een ongelofelijk krachtige en unieke sfeer neer. Ik hoef maar een nummer luisteren en ik ben meteen in de kerst vibe en overal is sneeuw en blijheid en gezelligheid. Ik vind het fascinerend hoe je met muziek zo’n sfeer kan creëren. De visie van mijn evenement was om in een , helaas vaak extra, stressvolle tijd een avond te maken waar iedereen even samen in een bubble is en een mooie tijd heeft.”

Een andere oorzaak is de single’ Green Park’ die in december verscheen als opvolger ‘Pen Friend’ uit september. Met twee singles zo kort achter elkaar begint het aardig naar EP of album te ruiken. Ze lacht geheimzinnig. “Bring it on 2020!” Het is het enigste wat ze erover kwijt wil. Dan maar haar optredens in Groningen op 17 januari bij de Overijsselse Ambassade bij The Smooth Brothers en bij Pengruin Radio Sonic ArtEZ in De Drie Gezusters. “Ik vind het krachtig en confronterend de mogelijkheid te hebben om mijn verhalen en gevoelens op zo een intieme en energieke manier uit te drukken en te delen. Concerten hebben wat mij betreft de macht om mensen op een unieke manier samen te brengen en een ruimte te creëren die iedereen even in dezelfde gemeenschappelijke vibe brengt. Op een rare en onverklaarbare manier voel ik mezelf heel erg thuis op het podium en kom ik in een heel pure en zelfbewuste zone waar ik gewoon weet wat ik moet doen zonder het ooit echt geleerd te hebben. Het is dus soort van geven en nemen en dat geeft het een heel bijzondere belevenis. Ik ga er heel open naar beide showcases toe, maar heb natuurlijk wel een doordachte lijst van mensen die ik ga benaderen. Succesvolle muzikanten hebben het er altijd over dat je op de juiste tijd op de juiste plek moet zijn. Ik daag mijn geluk maar uit, vind ik. Het wordt een impulsieve, energieke, oprechte, blije, gevarieerde show met nonchalante tussen praatjes en een doos vol met zelfgemaakte koekies. #ikheberzinin. The Smooth Brothers is een smoothie bar hé. Qua smoothie ga ik voor iets met gember en citroen, dus meer de exotische kant op. Dat zou lekker zijn op het podium.”