GRONINGEN – Soms kent een concert onverwachte helden. Voor het concert liep tourmanager Princess als een havik rond. Niks ontging aan haar blik om het concert vanhet Britse Kokoroko op Rockit in De Oosterpoort in Groningen maar zo optimaal mogelijk te laten lopen. Je zag haar in tien tellen op het podium water klaar zetten, achter het podium iets checken en voor het podium kijken of het plaatje klopte. Na afloop van het concert lag ze onmiddellijk in de sprint met haar merch om deze even verderop uit te stallen met een lach en zeer charmant en op meer dan correcte wijze het publiek te woord te staan. Terwijl ze daar stond was het juist Princess die de complimenten kreeg. Na twee nummers was juist in een hoekje backstage te zien hoe ze relaxte en even van de alziende tourmanager veranderde in de muziekliefhebster die genoot wat haar vrienden op het podium lieten horen en daar stond te glimmen. Zo’n goede tourmanager is goud waard en mag dan ook best wel eens de complimenten krijgen. Die complimenten mogen er ook zijn voor Kokoroko en bandleider Sheila Maurice-Grey afkomstig uit de jazzscene van Londen. Het werd een heerlijk optreden op een podium geurende van de wierook vol met prachtige afro-beat en sterke blazers, waarbij de voetjes van de vloer kwamen. Kokoroko, één van de ontdekkingen van Eurosonic in 2019, bestaat verder uit Alto Sax speler Cassie Kinoshi, op trombone Richie Seivwright, Oscar Jerome op gitaar, op keyboard Yohan Kebede, bassist Mutale Chashi, gedreven percussie van Onome Edgeworth en drummer Ayo Salawu. Daarnaast herbergt de band met onder andere Maurice-Grey en Seivwright prima zangstemmen. De blazers met de trompet van Sheila Maurice-Grey staan voorop en in ‘Uman’ waren het dan ook de bandleidster, Kinoshi en Seivwright die het intro verzorgden voor een aanvankelijk rustig, maar allengs steeds swingender nummer toen de rest van de band inviel, waarbij ook een hoofdrol was weggelegd voor de gitaar van Oscar Jerome. Kokoroko is haast een soort estafette ploeg. Een prachtig ritme, in ‘Something Major’ van start af lekker swingend, waarbij dan het stokje wordt overgegeven van solist naar solist. In dit prachtige en bezwerende nummer gaf zo na haar solo op trombone Richie Seivwright haar plek over aan Cassie Kinoshi op saxofoon. In ‘Abusey Junction’ waren er zo hoofdrollen weggelegd voor Jerome, maar ook bassist Mutale Chashi in dit wat rustigere nummer. Een mooie aanloop naar ‘Blakawt’ wat het uitbundige hoogtepunt was met prachtige solo’s van de blazers, maar ook een band die er zoveel lol in had dat de tekens om af te ronden van Sheila Maurice-Grey werden genegeerd, waardoor de trompettiste middels een kruisje naar boven, maar enige hulp in riep om haar band weer onder controle te krijgen. Het resulteerde er wel in dat uiteindelijk er geen tijd meer was voor ‘ADWA’ maar dat na het mooie en vlotte ‘Carry Me Home’ de afsluiting er was met ‘Richie’s Tune’. Opmerkelijk genoeg juist het nummer waarin de trombonistte het minste aan bod kwam. “Ik kan toch niet op mijn eigen nummer de show gaan stelen”, verklaarde Seivwright achteraf bescheiden. Het was een heerlijk, feestelijk en dansbaar optreden van een prachtige band, die duidelijk toe is aan een eigen headline show. Lekker swingen met Kokoroko dat zouden we veel vaker moeten doen.
Kokoroko maakt van Rockit een feestje
