WINSUM – Dan kun je wel de avond te voor samen met Wilco hebben geglorieerd in Paradiso Amsterdam, maar soms moet je weg uit de stad om iets nieuws te ontdekken. Voor het optreden in de Synagoge in Winsum zit Ken Stringfellow rustig te eten als hij opspringt en de straat op rent. Een kaasbus komt voorbij om zijn handel te venten. Het moet op de foto, want dat heeft Stringfelow nog nooit eerder gezien. Ken Stringfellow is geen onbekende in deze contreien. Voornamelijk als lid van The Posies komt hij al jaren naar met namen Vera in Groningen. Naast The Posies speelde hij in Big Star en R.E.M. In totaal met tal van bands en samenwerkingen heeft hij meer dan 200 albums op zijn naam. Hij werkt daarnaast als producent voor onder andere Damien Jurado en Carice van Houten. In een volgepakte Synagoge blijkt waarom deze grootheid zo’n enorm oeuvre heeft. Zijn liefde voor muziek en de drang om dat te delen blijkt enorm. Ruim meer dan twee uur speelt hij onafgebroken en als op de synagoge stoelen de bezoekers toch hun bips voelen stelt hij gerust dat er toch zeker een einde aan gaat komen om dan nog zo’n drie kwartier door te spelen. Dan grijpt hij zijn akoestische gitaar, rent naar buiten om voor de deur een toegift te spelen. Uren daarvoor begon Stringfellow zijn optreden met het prachtige ‘Even The Forgers Were Left Fingering The Fakes’ een heerlijke binnenkomer waarmee hij de lat voor het concert erg hoog legt, maar daar moeiteloos over heen blijft springen. In zijn liedjes, van de eerste tot de laatste, legt hij ziel en zaligheid en brengt ze met veel intensiteit. Iets wat hij tijdens zijn lange loopbaan heeft op gepikt, speel elk liedje alsof het een toegift is. Ander kenmerk dat zich direct toont is dat hij met humor met het publiek, maar ook met de liedjes speelt. Onmiddellijk wisselt hij ook met het volume van zijn stem die hij afwisselend van haast fluisterend tot bijna schreeuwende gebruikt. In het tweede liedje ‘110 or 220V’ mede geïnspireerd door de Neil Diamond versie van ‘Mr Bojangels’ belooft hij niet te schreeuwen, maar brengt hij zijn mondharmonica als alternatief. Hij is een geweldige gitarist, maar wisselt na drie nummers naar de piano, die hij soms groots en bombastisch, dan weer teder en gevoelig beroerd in nummers als ‘This One’s On You’ en ‘het geweldige erg gevoelig gebrachte ‘Cyclone Graves’ dat een erg persoonlijke noot voor hem had. De show ontspon zich muzikaal volgens een vast ritme, drie nummers gitaar, drie nummers piano, maar geen lied was hetzelfde. Elk liedje had wel die prachtige intensiteit en omdat hij veel van zijn stem vraagt, was dat bij flarden halverwege het concert even hoorbaar, maar dat herpakte Stingfellow snel met onder meer een fantastische bewerking van een Hanna Fearns song. Als surprise gast introduceerde Stingfellow “Winsumnian’ Nienke van der Veen. Met haar zong hij een vijftal voornamelijk country nummers uit zijn country concept album ‘The Record’ dat hij samen opnam met Holly wiens rol nu dus werd ingevuld door Nienke. Dat was prachtig. In het begin met Stringfellow achter de piano was de afstemming nog niet optimaal, maar zodra zanger en zangeres elkaar konden aankijken en de Amerikaan uit Bellingham, Washington, de plek die, zoals plaatsgenoot en collega arties Robt Sarazin Blake het altijd omschrijft gelegen in de meest noordwestelijke punt van de meest noordwestelijke staat van de Verenigde Staten, haar dermate wist te triggeren dat ze de schroom afgooide en in de wisselwerking het beste in haar boven kwam waren deze duetten met onder andere ´History Buffs´ en vooral het fenomenaal mooie ´Does it Remind Of You Something´ tot het hoogtepunt van deze memorabele avond om veel meer redenen dan de plaatselijke kaasbus. Het concert was beter voor de billen geweest en had niets aan kracht ingeboet als het vier of vijf liedjes korter was geweest, maar wie zeurt daarover als een man die elke grote concertzaal in de Synagoge van Winsum staat te spelen alsof hij in een stadion of een enorm podium staat. Dat toegift buiten sluit een voortreffelijke avond vol Indie Pop en country op magische wijze af. Ken Stringfellow vraagt Nienke van der Veen of ze al een album uit heeft of dat ze er over denkt. Neuhhhh klinkt het verschrikt. Daar moet ze toch maar eens over nadenken.
Ken Stringfellow ft Nienke krijgt Synagoge op de banken
