Loading...
Recensies 2019

Intense en oprechte Cam Penner krijgt staande ovatie

AMEN – Een grote schare vaste volgers heeft het Canadese duo Cam Penner & Jon Wood inmiddels in Nederland bijeengesprokkeld, ondanks dat hun muziek toch steeds meer voor de fijn proever is die zijn emotie het liefst zo rauw mogelijk krijgt opgediend en gegarneerd met intensiteit/ en oprechtheid. Cam Penner en Jon Wood hebben al 13 jaar een muzikale relatie, goed gehouden door het feit dat tussen hen in twee bergpassen en acht uur Canadese snelweg zit. Van die 13 jaar samen muziekmaken getuigen inmiddels een flink aantal albums, waaronder het onmisbare en fenomenale ‘To Build A Fire’ en zijn inmiddels voorlaatste ‘Sex & Politics’, waarbij het duo nu als opvolger ‘A War With Reason’ kwam presenteren. Cam Penner & Jon Wood zijn ook zeker geen vreemden in De Amer. In de gezellige zaal van het Drentse podium stonden ze bij het gros van hun zes Europese tours en 2019 was daar geen uitzondering bij. Het nieuwe album ‘At War With Reason’ en aanleiding voor de toer begint met ‘Gather Round’. Een beetje plagerig drukte Jon Wood al op wat knopjes, waardoor de muziek al tijdens de inleiding van de gastheer langzaam aanzwelde en dus er een vanzelfsprekende overgang was tussen inleiding en dit openingsnummer. Cam Penner & Jon Wood zijn duidelijk in ontwikkeling. Meer elektronica met loops en effecten, meer het experiment en dat gevoegd bij de super mooie intense stem van Cam Penner en het fijne gitaarspel van Jon Wood. De eerste set was nu en dan wat rommelig, maar in liedjes als het vlotte ‘East Side’ of in ‘Light’s On (High School Musical)’ waarin de zang van Penner tegen de rap aanleunde, overtuigde het duo absoluut op de kracht van hun liedjes en de pracht van de emotie. Met ’13’ werd het hoogtepunt bereikt van de eerste set en die lijn, maar steeds strakker werd voortgezet in de tweede set, waarbij Penner ook meer begon te vertellen. Die set ging direct van start met het voortreffelijke oudere ‘Ghost Car’. Het duo etaleerde uiteraard het nieuwe album, maar vergat niet het oude prachtige materiaal, dat nog wat softer en meer folky is. In die lijn viel ook het prachtige ‘No Consequence’ en het melancholische ‘Cool Cool Nights’, met Jon Wood op de lap steel. Een steeds belangrijkere rol spelen effecten, opnames en de loop om de nummers meer en voller te maken, terwijl Penner, soms voorop het toneel met zijn gitaar, ukelele of mond harmonica, soms achter de drums met vaak ook nog zijn gitaar en aan de zijkant Jon Wood met elektrische gitaar, elektronica of lap steel fijne effecten gaf. Een uitstekende tweede set met onder andere ook nog de hulde aan Carlton Douglas Ridenhour beter bekend als Chuck D en daarmee oprichter van Public Enemy die eigenlijk met zijn werk het leven van Penner naar sociaal bewustzijn, activisme en muziek heeft gestuurd en daarvoor werd geëerd met ‘House of Liars’. Een ander eerbetoon was ‘Once a Soldier’ voor niet alleen de soldaten die tegen een karige beloning lijf en leden op het spel zetten, maar ook voor de radiopresentatrice die dit liedje draaide als eerbetoon. Penner, zelf ook radio dj, vertelde er mooi over. Dat had hij nu en dan nog wat vaker mogen doen. Met dit prachtige nummer kwam het einde van het optreden aan de horizon in beeld, maar niet voor hij ‘Can’t Afford The Blues’ had gezongen en vooral het mooie ‘Over & Over’ van zijn laatste album. Na deze prachtige afsluiting volgde met ‘Memphis’ wat overging in in ‘To Build A Fire’ een heerlijke toegift. Wat een mooi concert was het geworden en de staande ovatie was gul en verdiend.