GRONINGEN – Ga er maar aanstaan. Al zittende, solo met alleen een gitaar en dan op de kracht van je stem en de impact van je liedjes als voorprogramma Vera doodstil krijgen. Het lukte de Amerikaanse singer songwriter Hannah Frances. Op een avond waarop de folk de boventoon voerde had Frances heel wat te vertellen. Op het Curriculum Vitae prijkt prominent de aankondiging dat ze ook danseres is. Als je nog een punt van kritiek wilt hebben op deze troubadour uit Vermont, maar getogen in Chicago, is het wel dat door te zitten van nature je de zang iets beperkt en dat daarmee de show direct ook statisch wordt. Een kniesoorpuntje, want er bleef meer dan voldoende te genieten over.
De liedjes van Hannah Frances zijn kleine vertellingen die heel persoonlijk zijn en waar ze de eigen pijnpunten in haar leven zeker niet ontloopt. Dat zal vast en zeker ook naar voren komen op haar nieuwe, in oktober, te verschijnen album ‘Nested in Tangles’. Sinds een aantal jaar brengt Frances met grote regelmaat werk uit. Op mooie EP’s als ‘White Buffalo’ en ‘The Horses’ is een prachtige singer-songwriter te ontdekken die haar eigen stem steeds beter weet te vinden. Dan volgen in dit decennium sterke platen als ‘Bedrock’ en het juichend ontvangen ‘Keeper of the Sheperd’, Van dit laatste album werd eerder dit jaar nog een deluxe editie uitgebracht. Nu is dan het uitbrengen van ‘Nested in Tangles’ aanstaande. Op dit album staat de soms erg gecompliceerde familiedynamiek centraal en haar persoonlijke trauma’s. Muzikaal blijft ze dicht bij haar finger picking folk, maar combineert dat met jazz en rock elementen. Frances bouwt rustig aan haar loopbaan en doet dat op gedegen wijze. In Vera stond ze solo in het gezelschap van Florist. Als voorprogramma opende ze al voor onder andere Hurray for the Riff Raff, The Weather Station, Hiss Golden Messenger, Billie Marten, Whitney en Damien Jurado. Daarnaast heeft ze ook een eigen 7 man sterke band voor haar eigen headliner shows.
Het optreden in Vera kwam rustig op gang. Het eerste nummer dat Hannah Frances bracht was het kalm verhalende ‘Bronwyn’, dat echter al wel al die elementen bevatte, waardoor de artieste boven het maaiveld uitsteekt. Prachtig spel op haar gitaar en een mooie kenmerkende stem met een verwarmende klank. Frances trok met ‘Keeper of the Shepherd’ het tempo omhoog. Een nummer met een fijne intensiteit dat je meeneemt naar het moment dat haar vader in haar armen komt te overlijden, maar ook naar de soms moeizame relatie tussen beide. Desondanks mist ze haar overleden vader. Het contrast tussen de zwaarte van de tekst en de welhaast luchtigheid van de melodie om dat gewicht van de woorden en het verdriet wat minder scherp te maken, zorgen ervoor dat dit een prachtige song is. ‘Oranges’ is dan mooi en melancholisch. Is de eerste helft van het te korte optreden al mooi, de tweede helft is prachtig. De meeste nummers krijgen een mooie introductie, waarvoor ze de tijd neemt en regelmatig geeft ze ook inhoudelijk wat mee. Haar stem blijft boeien en haar gitaarspel is uitstekend. ‘Falling From and Further’ is dan fenomenaal. Een nummer van haar komende album, dat in een kalm tempo uit de startblokken komt, maar dan steeds meer vaart en urgentie krijgt. Een nummer over relaties en hoe ze, voor ze verlaten wordt, anderen maar vaarwel zegt en de eerste voorzichtige signalen dat je ook vertrouwen kunt stellen in een ander. Het tempo gaat weer omhoog in ‘Floodplain’ dat ook erg mooi is, vooral omdat ze in dit nummer prachtig haar zangstem kan ontplooien in alle schoonheid. Een optreden dat vraagt om meer en een volledige band komt traag tot stilstand met ‘Steady in the Hand’. Haar vorige album kreeg al prachtige kritieken en ook deze solo show is meer dan de moeite waard. Hannah Frances is een naam om te onthouden en om zeker uit te kijken naar dat nieuwe album.