GRONINGEN – Leent de muziek van A Fugitive zich voor een festival? Dat was de prangende vraag op het Local Heroes podium tijdens het Bevrijdingsfestival in Groningen. Rosan Rozema maakt immers geen vrolijke upbeat muziek met gierende gitaren of Afrikaanse zomerse klanken, maar zoekt het juist meer in het donkere. Muziek voor kelders en getroubleerde dichtgespijkerde tienerkamers, vluchtholen en onderduikadressen. Een vergissing. A Fugitive blijft met haar muziek recht overeind op de vrolijke weide in het Stadspark waar ze weliswaar wat traag van start gaat, maar met haar klanken weet te boeien. Een gitaar moet je stemmen en knopjes moet je regelen en A Fugitive heeft beide, dus het duurt even voor het goed staat voor ‘I See A River’, maar dat blijkt een heerlijke sferische en intense opening. Rosema sluit haar ogen, kruipt in de microfoon en laat haar ziel en zaligheid met de rivier meevoeren het publiek in. Het eerste nummer staat niet op haar onlangs verschenen EP ‘Coincidence’, maar het tweede nummer ‘Penrose Stairs’ wel. Een rustig nummer, gebracht met diezelfde intensiteit die deze zangeres zo kenmerkt. In haar muziek, ze staat op het podium een een grote doos aan electronica, keyboard en electrische gitaar, combineert A Fugitive tal van stijlen. Trip-hop, Ambient, invloeden van rock, R&B het valt niet mee er een genrenaam op te plakken en dat is ook eigenlijk niet belangrijk. Het is muziek die binnenkomt en dat is veel belangrijker. Als derde nummer op de setlist staat ‘Restless Coincidence’ het mooiste nummer van de middag. Rozema schroeft het tempo weer iets omhoog. Het meest intense nummer, in zover hier nog graduaties in kunnen worden aangebracht volgt dan met ‘Cortex Orbitofrontalis’. Het is jammer dat Rosan Rozema niet net iets meer uitleg geeft over haar nummers. Ze blijft vaak in haar wereldje op het podium, verstopt achter kastjes, maar juist af en toe even iets vertellen over een nummer kan de band met het publiek op zo’n festival versterken. Wellicht is het ook een goed idee om voor de optredens ook nog wat versterking te zoeken. In haar eentje rooit Rozema het prima, maar nog één of twee extra muzikanten geeft meer mogelijkheden Dan volgt alweer het laatste nummer met ‘Empty Cave’. Een fan voor het podium vertelde dat hij naar Joe Bonamassa was geweest, maar daar de bezieling miste. Voor die bezieling zat hij zeker goed bij A Fugitive. Een vluchteling vlucht van waar het donker is, naar betere en veiligere plaatsen. De vlucht van deze vluchtelinge levert in ieder geval aansprekende muziek op. Dan is zo’n half uur per regionale act toch maar kort.
Gedurfde keuze voor A Fugitive pakt goed uit
