AMEN – De eerste bezoekers van het optreden van Emily Scott Robinson in De Amer in Amen keken verbaast om zich heen. Er klonken prachtige stemmen van achter. Daar werd iets fraais in elkaar gezet, dat was duidelijk, maar wat bleef nog even onduidelijk. Daarom werd er nog maar even terug gekeken naar Take Root de avond er voor. Oog- en oorgetuigen beschreven het optreden van Emily Scott Robinson op letterlijk het hoogst gelegen podium van dit Americana festival in De Oosterpoort in Groningen als magisch. Heel intiem met de Amerikaanse in absolute topvorm. Resultaten uit, ook het recente, verleden, zijn uiteraard geen garantie voor de toekomst, maar de toch al hoge verwachtingen werden zo nog hoger. Spoileralert: De hoge verwachtingen werden nog eens moeiteloos overtroffen. Emily Scott Robinson had de magie meegenomen voor een adembenemend mooi concert.
Een paar jaar geleden was Emily Scott Robinson ook in deze contreien te bewonderen. Samen met haar vriendin Rebecca Loebe en de Nederlandse Americana formatie Rebellious Rose verzorgde ze ook toen een prachtige muzikale avond in ’t Keerpunt in Spijkerboor. Een avond die ook deze middag in De Amer een rol speelde. Haar debuutalbum ‘Magnolia Queen’ kwam uit in 2016 en in 2019 volgde ‘Traveling Mercies’. Twee albums die haar naam als vertolkster van het leven vestigden, want inspiratie krijgt de songwriter door te observeren en het in liedje te reflecteren. In 2021 volgde haar derde en tot nu toe laatste studioalbum ‘American Siren’. Wel kwam in 2022 nog de EP ‘Built on Bones’ uit geïnspireerd door de heksen uit William Shakespeares prachtige stuk ‘MacBeth’. Op haar huidige tour via Groningen en Amen neemt ze alvast een aantal songs mee van haar in januari 2026 te verschijnen album ‘Appalachia’.
Bij de aankondiging onthulde gastheer Guus al dat Emily Scott Robinson een verrassing had mee genomen naar De Amer. Lang hoefde het publiek niet in spanning te blijven, want al bij het eerste nummer werd de surprise onthuld. Voor een aantal nummers dit optreden had Robinson de vocale assistentie ingeroepen van Aukje Snijders, de ene helft van Rebellious Rose en iemand die altijd een scherp zicht op zaken heeft. Strategisch had ze al op de eerste rij plaatsgenomen en kon zo soepel zich bij haar Amerikaanse vriendin voegen om de tweede stem te zingen bij ‘Old Gods’ waarmee het concert opende. Onmiddellijk was het prachtig. Een indringende song, waarbij de harmonieën spot on waren en Snijders echt een aanvulling. Na dit eerste nummer, verdween Snijders weer van het toneel en vervolgde de Amerikaanse haar weg met ‘Appalachia’. Het titel nummer van haar nieuwe album, dat meer dan veelbelovend werd gebracht met een bluegrassachtige sound. De zangeres is muzikaal niet voor één genre te vangen en combineert bluegrass met folk en echte countrynummers. Eigenlijk elk lied had zijn eigen verhaal. ‘Time Traveller’ gaat over haar oma en hoe die in dementie steeds verder wegzakt. Niet een nare dementie, want voor oma werden alle mensen uit het verleden weer levend en kon ze haar grote liefde herbeleven en was terug in haar ouderlijk huis waar haar moeder de rode kleur nagellak niet kon waarderen. Ze reisde als tijdreiziger tussen het verleden en heden en in een prachtig in de emotie en merkbaar heel persoonlijke song toverde de zangeres haar oma ook even in Amen. De onderwerpen zijn eigenlijk allemaal zaken uit haar dagelijks leven. Zo graag je grote helden John Prine en Bonnie Raith willen zien als ze optreden in Nashville en dan maar je tevreden stellen met de goedkoopste kaartjes en achter een paal zitten in het uptempo ‘Cheap Seats’ of in ‘Westward Bound’ terug de tijd beleven dat ze met een caravan door Amerika trok en vooral verliefd werd op de kleine steden die ver weg van de snelweg langzaam leegliepen. Nieuw is de countrysong en zeer catchy ‘Dirtbag Saloon’ een beetje in het verlengde van het vorige nummer over die plekken die verdwijnen ten faveure van de moderniteit, maar waar mensen elkaar nog echt ontmoeten, geïnspireerd door de sloop van een oud huis wat haar erg aansprak. Voor ‘Better with Time’, één van de mooiste songs van deze middag werd Aukje Snijders die de rest van optreden op het toneel bleef, weer opgetrommeld en met zijn twee maakten ze een fenomenaal mooi einde aan het optreden. Het rustig en kalm verhalende ‘Overalls’, over de vader van en vriendin die overleed en begraven wilde worden in zijn overal en geen treurnis wilde, maar her vieren van zijn leven en tenslotte het hoopvolle en prachtige mooie ‘The Time For Flowers’. Tegen de winter plant je de bollen die als de donkere periode voorbij is zullen bloeien, als metafoor voor donkere tijden die ook weer voorbij zullen gaan. Een heerlijk optreden, maar het raadsel van het gezang vanuit de kleedkamer was nog niet opgelost. Dat gebeurde bij het toegift. Naast Snijders vroeg Emily Scott Robinson ook zangeres Ninalynn en gitarist Lukas Beukers op het podium, die voor de pauze optraden, en samen sloten ze af met ‘Crowded Table’ van The Highwoman. Een prachtige oproep om het samen te redden in deze wereld en iedereen een plek bij het vuur en aan de tafel te gunnen. Super actueel. Het was inderdaad een magisch mooi optreden.