Loading...
Interviews 2015

Betty Soo: Mijn culturele identiteit is ‘solid American’

Foto: Valerie Fremin

AUSTIN – “Kunnen we voor morgen afspreken? Vandaag ben ik op reis!” Het is niet eenvoudig om Betty Soo te achterhalen. Ze rijdt in een huurauto bang voor een slasher door Massachusetts. Danst in een compleet blanke bar in Vermont met een kleurling, toert met Rebecca Loebe, verliest haar mobieltje in een taxi in New York en staat met onder andere Eliza Gilkyson les te geven op het Berklee College of Music. Dan is er ook nog Betty Soo’s Hair, haar kapsel dat een eigen Facebook pagina heeft. Morgen wordt een paar dagen later, maar dan neemt Betty Soo ook alle tijd om vooruit te kijken naar haar toernee in Nederland. Te vertellen over haar muziek en hoe het is om als Amerikaanse met Aziatische wortels toch naam te maken in een genre waarin dat niet gewoon is. Naturlijk mag ook haar depressie en hoe Soo daar mee omging niet onbesproken blijven. Op 21 oktober deelt Betty Soo het podium met Amanda Pearcy in Steendam bij podium Peter en Leni en op 25 oktober maakt ze onderdeel uit van de Continental Road Show met nog een aantal artiesten uit de Continental stal bij VanSlag / RootsontheRoad in Borger.

Wie Betty Soo volgt ziet het halve verhaal. De leuke zaken, de humor, de muziek. De andere helft is vaak niet te zien, maar veel ingrijpender. De afgelopen jaren waren heftig voor de zangeres uit Austin Texas. Naast dat ze veel vrienden bij stond met persoonlijke problemen had ze zelf ook te kampen met haar eigen demonen in de vorm van een depressie. “Als je te maken krijgt met een depressie heb je veel te maken met genade. Je moet leren om voor je zelf te zorgen, je zelf te vergeven en respect te hebben voor je eigen grenzen. Dit heb ik geleerd na veel worstelingen met mezelf om te omarmen en in praktijk te brengen. Deze worsteling heeft me ook geleerd om compassie te hebben voor de mensen om mij heen en daar ben ik erg dankbaar voor. Ik vind het vaak mijn zaak als songwriter om anderen te helpen met communiceren en tot uitdrukking te brengen, wat hun niet lukt om in woorden te vatten. Op het moment dat ik het zo nodig had om te overleven waren er liedjes die deze betekenis voor mij hadden. Ik was zo blij dat deze liedjes er op die momenten waren en mij de kracht gaven om door te gaan.”

Betty Soo groeide op tussen de muziek, “Ik heb drie zussen, die allemaal ook erg muzikaal zijn. Onze ouders stimuleerden ons. Ze leerden ons muziek te apprecieren en moedigden ons aan om een instrument te gaan bespelen. We groeiden op terwijl we zongen rondom de piano en er waren altijd veel muziek instrumenten thuis. Ook de auto was een favoriete plek om samen te zingen, waar we samen harmonieen bedachten en uiteraard musiceerden we in de kerk. We luisterden ook veel naar muziek. Mijn ouders hebben veel klassieke muziek aan ons laten horen. We hebben van onze muziekleraren ook klassiek leren spelen, maar daarnaast luisterden we ook naar jazz, pop, rock, gospel, country, folk, van alles wat eigenlijk. Ik weet ook eigenlijk niet waarom de muziek die ik schrijf zo leunt tegen de folk en Americana kant van de muziek om eerlijk te zijn. Veel van wat ik zelf mooi vind zit in die hoek, maar ik geniet net zo veel van pop, jazz of rock.”

Haar naam verraad het al. De stamboom van Betty Soo kent wortels die in Azië liggen. In Korea. Niet een doorsnee afkomst voor een door blanken gedomineerde muzieksoort als folk en country. Ze is niet uniek, want ook de van oorsprong Filipijnse Aireene Espiritu waagt zich op dit terrein. Met de huidige door Donald Tromp aangewakkerde discussie over etnische afkomst toch een item. “Volgens mij maakt het veel mensen helemaal niet uit waar mijn etnische wortels liggen, terwijl anderen het juist reuze boeiend vinden. Ik ben geboren in de Verenigde Staten, dus is mijn culturele identiteit nogal solide Amerikaans. Aan de andere kant realiseer ik me dat mijn kindertijd heel anders is verlopen dan bij veel andere kinderen die niet van immigranten stammen. Ik voel het als dat ik een mogelijkheid heb om een ervaring te delen van een minderheid met een meerderheid die niet weet wat het is om er anders uit te zien als de meeste andere mensen in hun maatschappij. Ik heb zeker ook situaties meegemaakt dat mensen op racistische gronden kwaad waren dat ik ‘American’ muziek speelde. Veel vaker kom je echter een rascisme tegen die niet met opzet is om je te kwetsen. Als Asian American is dat een boeiende ervaring. Ik kan niks zeggen over of spreken voor Black Americans en hoe zij dat ervaren. Regelmatig heb ik wel het gevoel dat het een discussie is die tegenwoordig over ons hoofd wordt gevoerd, zowel door groepen die zich sterk maken voor raciale rechten en gelijkheid als de groepen die daar tegen zijn.”

Terug naar de muziek. In alle hektiek in haar leven heeft Betty Soo toch de stilte van thuis nodig om te schrijven. “Ik schrijf meestal thuis. Ik zit achter mijn computer omdat ik dan sneller mijn gedachten en ingevingen kan vangen dan als ik dat zou moeten opschrijven. De muziek componeer ik op de gitaar of de piano. Ik heb vroeger ook wel liedjes op de banjo geschreven. Liedjes komen op heel verschillende manieren tot mij. Soms is er een centraal idee waar alles omheen draait, soms is het een uitspraak, soms bedenk ik een melodie of is het een groove die ik voel. Het is een mysterie waar een liedje begint voor mij. Voor de onderwerpen waar liedjes overgaan schrijf ik vaak over mijn eigen ervaringen of de ervaringen van vrienden. En af en toe is een liedje ook gewoon fictie. Een goed verhaal en heb ik geen idee hoe ik aan dat verhaal gekomen ben.” Op haar laatste album ‘When We’re Gone’ is het de afrekening met haar laatste vijf jaar die de boventoon voert. “Mijn doel voor ‘When We’re Gone’ was om echt een beeld van de afgelopen vijf zware jaren te schilderen zo goed als ik kon en toch een samenhangend werk te maken. Veel mensen genieten van het album. Ze komen bij me om me te vertellen dat ze de pijn herkennen in de liedjes, maar ook de boodschap van hoop en genezing. Dat is een geweldig resultaat. Ik had niet kunnen wensen om meer te bereiken dan juist dat,” besluit Betty Soo die vast ook in haar Nederlandse concerten deze boodschap uitdraagt.